Το τραγούδι του Κότσυφα

Γιάννης Μακριδάκης Δημοσιεύθηκε μεταφρασμένο στα γαλλικά στο περιοδικό του γαλλικού ινστιτούτου Αθήνας ΜΕΕΤ:

Το τραγούδι του Κότσυφα

Δέκα γενιές γεωργοί και μαστόροι πίσω μου κι εγώ γίνηκα καλαμαράς. Ούτε καν καλαμαράς, κουμπιά πατούσα όλη μέρα. Φύγε από τη γη, από τη φτώχεια, να πας να γίνεις καπετάνιος, έλεγε ο συχωρεμένος ο παππούς μου στον γιο του, τον πατέρα μου, σήκω φύγε από το χωριό, να μπαρκάρεις, να βγάλεις χρήμα μπόλικο, να κάμεις κι ένα σπίτι καλό στην πολιτεία, να έχεις τις ανέσεις σου, να μη φας τη ζωή σου απάνω στα βουνά όπως εγώ, βλέπεις τι τραβώ ολοχρονίς για να σας θρέψω....

Και πήγε κι έγινε καπετάνιος ο γονιός μου. Και έβγαλε όλη τη ζωή του μες στη θάλασσα, πάνω στη λαμαρίνα τα ‘ζησε τα πιο καλά του χρόνια κι ας έχτισε σπίτι καλό στην πόλη, μακριά από το χωριό κι ας είχε άνεση οικονομική μεγάλη. Έκαμε και παιδιά, εμένα και την αδερφή μου και όχι μόνο μας έθρεψε αλλά μας κουβαλούσε κι όλου του κόσμου τα καλά, τα πιο σύγχρονα επιτεύγματα της τεχνολογίας είχε μες στα μπαγκάζια του σαν ξεμπαρκάριζε από τις Σιγκαπούρες και τις Ιαπωνίες, έτσι, που μας βλέπανε οι άλλοι, οι στεριανοί και τρίβανε τα μάτια τους.

Να πας να σπουδάσεις, μου ‘λεγε εμένα σαν μεγάλωνα, να γίνεις άνθρωπος, να μην καταντήσεις σαν και του λόγου μου, μακριά από τη ρουφιάνα τη θάλασσα να μείνεις, μακριά από τη λαμαρίνα του βαποριού, στα γράμματα να πας, να γίνεις επιστήμονας και να ‘χεις δουλειά καλή, στεριανή, να βλέπεις τη γυναίκα σου και τα παιδιά σου κάθε μέρα, όχι όπως εγώ, μία φορά το χρόνο, έτσι μου λεγε. Και πήγα κι εγώ και σπούδασα. Έγινα προγραμματιστής ηλεκτρονικών υπολογιστών. Κι έπιασα ύστερα δουλειά σε εταιρία μεγάλη, απ’ αυτές που έχουνε γραφεία σ’ όλες τις χώρες της οικουμένης, σα βαπόρια είναι κι αυτές, μονάχα που δεν κάνουνε ταξίδια στους ωκεανούς, ούτε έχουνε λαμαρίνες αλλά τζαμένια κτίρια θεόρατα.

Μακριά από τη γη ο ένας, μακριά από τη θάλασσα ο άλλος, να η κατάντια μου.

Δεν το είχα καταλάβει διόλου στο ξεκίνημα, αλλιώς μού είχανε περάσει τη ζωή μες στον σκληρό μου δίσκο βλέπεις, πως άμα έχεις χρήμα, τα ‘χεις όλα, έτσι μου μάθανε. Ύστερα όμως από δυο χρόνια δουλειάς, με καλές αποδοχές δε λέω, αλλά απ’ το πρωί ως τη νύχτα στο γραφείο μπροστά στην οθόνη, απόκαμα. Τα ‘βαλα κάτω ένα βράδυ σαν γύρισα στο διαμέρισμα, μπροστά στην τηλεόραση και στο κουτί της πίτσας. Σκλάβος ένιωθα. Νοικιασμένος στην επιχείρηση, με άδεια λίγες μέρες κάθε χρόνο σαν φυλακισμένος, σαν για να θυμηθώ τι είναι η ζωή που χάνω. Κι ύστερα πάλι στο κλουβί. Δίχως να έχω χρόνο προσωπικό ούτε για να ασκώ την τέχνη μου, τη ζωγραφική, που μ’ άρεσε από μικρό παιδί κι όταν έλεγα πως θα γίνω ζωγράφος, άστραφτε και βροντούσε ο πατέρας και μου ‘λεγε να τα ξεχάσω αυτά διότι θα πεθάνω στην ψάθα σαν όλους τους καλλιτέχνες. Και πώς να παντρευτείς και να κάνεις παιδιά με τέτοια ζωή που ζεις, σκέφτηκα, να τα βλέπεις πότε; Τη νύχτα που θα κοιμούνται;

Έκατσα λοιπόν τότε, στα εικοσιεφτά μου χρόνια, το θυμάμαι σαν τώρα που ‘μαι σαράντα, και το λογάριασα το πράγμα εξαρχής, σαν μορφωμένος και γραμματιζούμενος που είχα γίνει πια. Κι όλη τη νύχτα στριφογύριζα απάνω στο κρεβάτι, ύπνος δεν μ’ έπιανε, σαν άρρωστος βαρυγκομούσα. Ποιος και με πόσα θα μου ξεπληρώσει τη ζωή που δεν ζω επειδή νοίκιασα το τομάρι μου για να βγάζω χρήμα; Ποιος θα μου ξεπληρώσει τη χαμένη μου ελευθερία, τον πρωινό μου ύπνο που πάει στράφι, τις νύχτες μου που σέρνομαι και δεν είμαι εις θέση ούτε να μιλήσω σε άνθρωπο, μονάχα αποβλακώνομαι με τις ώρες μπροστά στην τηλεόραση και βλέπω διαφημίσεις, ποιος θα μου δώσει πίσω τις ώρες της ζωής μου της μοναδικής, που περνάνε μπρος σε μια οθόνη; Ποιος ψυχολόγος και με πόση αμοιβή θα ρουφήξει από μέσα μου τόσο δηλητήριο, ποιος θα με καθαρίσει, που έμαθα να βλέπω τον καθένα δίπλα μου σαν ανταγωνιστή κι όχι σαν άνθρωπο, ποιος; Μ’ αυτές τις σκέψεις, κακήν κακώς, με πήρε ξημερώματα ο ύπνος.

Τι κάνεις Λευτέρη, ρώτησα τ’ άλλο πρωί τον εαυτό μου στον καθρέφτη, χαραμίζεις όλη μέρα το είναι σου για να σου δώσουν χρήμα κι αμέσως να τους το ξαναδώσεις πίσω για να σε ταϊσουνε, να σε ντύσουνε, να σε διασκεδάσουνε, να σου δώσουνε σπίτι και ανέσεις. Κυκλοφορείς το χρήμα για να υπάρχεις, αυτό κάνεις. Κι όσα και να σου μένουνε στην άκρη δεν τα χαίρεσαι, τη ζωή σου χάνεις κάθε μέρα Λευτέρη, πουι δε γυρίζει πίσω, τη δίνεις αντιπαροχή για πλαστική τροφή κι ένα κλουβάκι άνετο, κι ανθρώπους δεν έχεις δίπλα σου, μονάχα «συνεργάτες», σαν πονηρό υπονοούμενο του το ‘πα αυτό, χασκογέλασε αμήχανα αλλά πικρά ο άλλος μες στον καθρέφτη, σαν κάτι να ‘νιωθε, σαν να τον τσιγκλούσανε όλ’ αυτά, την ψυχή σου πουλάς Λευτέρη, του ξανάπα τότε πιο δυνατά, την υγειά σου χαραμίζεις, για να ‘χεις στο τέλος όσα είχε, με μόχθο αλλά υγιής και λεύτερος, ο συγχωρεμένος ο παππούς σου, που ‘χεις και τ’ όνομά του, ξύπνα Λευτέρη, λευτερώσου, ένα πλάσμα της φύσης είσαι κι εσύ, μια πνοή μονάχα, τίποτα παραπάνω, μη σε πλανεύουνε οι γραβάτες που φορείς και τ’ άλλα τα φτιασίδια, μη σε ξεγελά η μούρη σου η φρεσκοξυρισμένη, έτσι του είπα κι έμπηξε εκείνος τότε ένα κλάμα γοερό, τον έβλεπα θολά μες στον καθρέφτη, πρηστήκανε τα μάτια του μεμιάς, δεν ήτανε εις θέση να πάει στη δουλειά εκείνο το πρωί, για ξαφνική αδιαθεσία ειδοποίησε και έμεινε στο σπίτι.

Σαν συνήλθα κάπως, ένιωσα πως έχω ολόκληρη τη μέρα μου ελεύθερη για να σκεφτώ πιο ψύχραιμα και να αποφασίσω. Μα δεν ήτανε τόσο εύκολο να κάνω τη στροφή μεμιάς, έψαχνε το μυαλό μου λύσεις άλλες, πιο βολικές, πιο κοντινές στα όσα ήξερα και είχα βιωμένα. Να πάω να νοικιαστώ αλλού, σκέφτηκα στην αρχή, με λιγότερη δουλειά και πιο μικρό μισθό, με πιο πολύ χρόνο για μένα. Πάλι δεν με συμφέρει όμως, διότι θα χάσω κι αυτά που έμαθα να έχω, και πάλι δέσμιος θα ‘μαι. Να μπω στο δημόσιο, ψέλλισα κατόπιν. Είναι κι αυτό μια πρόταση. Μόνιμος ο εκμισθωτής μου, δίχως πολλές πολλές απαιτήσεις και με νοίκι σταθερό βρέξει χιονίσει. Μα γιατί; Υπάρχει κάνας λόγος; Αφού όσα και να με πληρώνει αυτό το πλάνο σύστημα, εγώ του τα επιστρέφω, για να ικανοποιήσω τις ανάγκες μου και τις επιθυμίες, που τις πιο πολλές από δαύτες μού τις δημιουργεί το ίδιο, για να μου τα πάρει πίσω όπως μου τα δωσε.

Κατάληξα λοιπόν πως όσα και να βγάζω κάθε μήνα, το βιολί αυτό δεν με συμφέρει. Δεν συμφέρει γενικώς να δουλεύεις για να ζήσεις. Είναι η πιο οφθαλμοφανώς ασύμφορη συμφωνία, την οποίαν όμως, παραδόξως, συνάπτουν με περισσή ευκολία στην ζωή τους οι άνθρωποι, διότι έτσι τους μάθανε οι μεγαλύτεροί τους, αυτά τους περάσανε μες στον σκληρό τους δίσκο ως βασικά δεδομένα.

Την άλλη μέρα πήγα λοιπόν στον προϊστάμενο και παραιτήθηκα. Έμεινα πάνω κάτω κάνα μήνα ακόμα, μέχρι να βρεθεί άλλος στο πόδι μου και τότε μάζεψα ένα πρωί τα υπάρχοντά μου κι έφυγα, γύρισα πίσω δυο γενιές, να ξαναζήσω στο παλιό κι ερειπωμένο σχεδόν σπίτι του παππού μου στο χωριό. Όλοι μου λέγανε τότε πως είμαι τρελός που έφυγα από την πόλη και την καλή δουλειά. Μα που την είδανε την τρέλα; Αφού κάθισα και τα σκέφτηκα όλα λογικά. Τα πήρα από την αρχή τα δεδομένα και είδα πως το σύστημά μου είχε κολλήσει και πήγαινε ντουγρού προς το αδιέξοδο.

Το πήρα απόφαση κι έκανα ένα μεγαλοπρεπές φορμάτ.

Σπούδασα υπολογιστές, ευτυχώς, και ξέρω. Κράτησα ό,τι πληροφορία θα μπορούσε να μου φανεί χρήσιμη απ’ όσες είχα αποθηκεύσει στον δίσκο μου μέχρι εκείνη τη στιγμή, πάτησα το κουμπί κι εξαφάνισα το σύστημα που με είχε γαλουχήσει. Ύστερα εγκατέστησα ένα καινούριο. Δηλαδή το δυο γενιές παλιότερο, εκείνο που είχε ο παππούς μου, αλλά με βελτιώσεις σύγχρονες. Και βρήκα την υγειά μου.

Μονάχα ο πατέρας μου πήγε να σκάσει. Είδα κι έπαθα να σε σπουδάσω, να πας μπροστά στη ζωή σου κι εσύ τα παρατάς όλα και γυρίζεις πίσω; Αντί να προοδεύεις γίνεσαι οπισθοδρομικός; Τι θα πει ο κόσμος; Μάλλον αυτό τον ένοιαξε περισσότερο.

Εγώ όμως δεν άκουγα τίποτα απ’ αυτά. Είχα κάνει πλέον το φορμάτ και όσα έλεγε δεν ήτανε πληροφορίες αναγνωρίσιμες πλέον στο νέο μου το σύστημα. Κι έφυγα.

Πήγα και βρήκα την υγειά μου και τη λευτεριά μου. Βρήκα και τους σπόρους που φύτευε στους μπαξέδες του ο παππούς και τους φύλαγε μέσα σ’ ένα ντουλάπι ξύλινο στον βορινό τον τοίχο.

Κι άρχισα να ζω παράλληλα με όλο αυτό το σύστημα, σαν πουλί, σαν Κότσυφας, σε ένα άλλο σύμπαν. Δεν περιμένω πια να μου δώσουνε χαρτιά κάθε τέλος του μήνα για να πάω να τα κάνω τρόφιμα, ποτά και θεάματα. Παράγω τα πάντα και νιώθω άνθρωπος. Το τραπέζι μου χειμώνα καλοκαίρι είναι γεμάτο με ό,τι βγάζει η γη μου, το κελάρι φίσκα, τα θεάματα και τα ακούσματα κάθε μέρα σ’ όλη την πλάση γύρω μου μοναδικά κι ανεπανάληπτα. Άσε που, από τότε που επέστρεψα, ξεκίνησα και να ζωγραφίζω. Λευτερώθηκε η ψυχή μου, βρήκε τον δρόμο της. Και κατεβαίνω μια φορά στο τόσο στην πόλη και τα κάνω έκθεση τα έργα μου. Και βγάζω λίγο χρήμα απ’ αυτά, για να 

πληρώνω αυτά τα ελάχιστα που με συνδέουνε ακόμα με τον “πολιτισμό” του.

Και ξαφνικά τσουπ, δεκατόσα χρόνια μετά από την απόφασή μου εκείνη, να η κρίση η οικονομική και χτύπησε την πόρτα. Τώρα την είδες ρε πατέρα; Το αδιέξοδο που με τάιζες τόσα χρόνια και μάλιστα με το ιδρώτα σου μέσα στους σκυλοπνίχτες που μπαρκάριζες, δεν το είχες πάρει χαμπάρι ποτέ; Πως η ζωή δεν είναι εμπόρευμα, δεν είναι οικόπεδο για να το δώσεις αντιπαροχή, ποτέ σου δεν το σκέφτηκες για να μου το διδάξεις;

Τώρα μου λένε όλοι, κι ο πατέρας μου μαζί, πως έκανα την πιο σοφή κίνηση τότε που τα παράτησα κι επέστρεψα στη γη. Και πως είμαι πολύ τυχερός που το κατάλαβα νωρίς και έφυγα απ’ την πόλη. Μα πού την είδανε την τύχη; Στην τύχη τα ρίχνουνε όλα, έτσι μάθανε, δυστυχώς. Γι αυτό ίσως κάθονται κι αυτή την ύστατη ώρα ακόμα ατάραχοι και περιμένουνε, βλέπουνε το θηρίο να τους κυριεύει κάθε μέρα και πιότερο δίχως να αντιδρούνε.

Δεν μπορώ να το πιστέψω αυτό το κακό που συμβαίνει στους ανθρώπους. Μα δεν το βάζω κάτω και κάθε πρωί μ’ όλα μου τα κουράγια τραγουδώ. Και τ’ άλλα τα κοτσύφια τραγουδάνε κι αυτά, όλα μαζί, στα πάρκα, στα παραθύρια των σπιτιών και των γραφείων, στα μπαλκόνια, γεμίζουνε οι πόλεις από τη μελωδία μας, τον ένα και μοναδικό μας στίχο. Ένα φορμάτ είναι ρε παιδιά, μονάχα ένα φορμάτ.

_________________
http://tile-grafos.blogspot.gr/2013/11/blog-post_9154.html

Το νέο βιβλίο του Μάνου Ελευθερίου με τίτλο "Μαύρα μάτια, Ο Μάρκος Βαμβακάρης και η συριανή κοινωνία στα χρόνια 1905-1920,

ΠΡΙΝ ΑΠΟ 41 ΧΡΟΝΙΑ Ο ΜΑΡΚΟΣ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗΣ ΠΕΡΑΣΕ 

ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΦΗΝΟΝΤΑΣ ΜΙΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ

Στις 20 Μαρτίου κυκλοφόρησε το βιβλίο του Μάνου Ελευθερίου με τίτλο "Μαύρα μάτια, Ο Μάρκος Βαμβακάρης και η συριανή κοινωνία στα χρόνια 1905-1920", 
ένα οδοιπορικό στα πρώτα δεκαπέντε χρόνια της ζωής του Μάρκου στη Σύρα.

Ο Μάνος Ελευθερίου ασχολείται στο βιβλίο αυτό με τα πρώτα δεκαπέντε χρόνια της ζωής του Μάρκου (από το 1905 έως το 1920), όσο έμεινε στη Σύρα, με βάση όμως μόνο όσα θυμόταν ο ίδιος πριν παραδοθούν στην Αθανασία.

Η προσωπική μαρτυρία του ίδιου του Βαμβακάρη είναι μια εξαίσια δημοτική γλώσσα. Από την άλλη, στις περιγραφές των εφημερίδων για τους χορούς, στις αστυνομικές διατάξεις και στα δικαστικά έγγραφα, που φωτίζουν περισσότερο την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της συριανής κοινωνίας εκείνου του καιρού, η καθαρεύουσα δίνει τα φτερά αυτής της σκοτεινής κι ωστόσο λαμπρής, για πολλά πράγματα, εποχής. Σε ηλικία 12 χρονών εργάστηκε ως εφημεριδοπώλης. Στη συνέχεια τον βρίσκουμε υπάλληλο σε οπωροπωλείο και αργότερα εργάζεται σε πρακτορείο εφημερίδων μέχρι το 1919, οπότε και εγκαταλείπει το γενέθλιο νησί του και εγκαθίσταται στον Πειραιά όπου δουλεύει ως ανθρακεργάτης.

Το καλειδοσκοπικό αυτό κείμενο που κυκλοφόρησε στις 20 Μαρτίου πλαισιώνεται από πλούσιο αρχειακό, εικονογραφικό υλικό, και περιλαμβάνει επίσης ένα μικρό εισαγωγικό κείμενο του συγγραφέα και μουσικού Θωμά Κοροβίνη.

~~~

«Ακόμη θυμάμαι την αφισέτα ή φέϊγ βολάν, τον Νοέμβριο 1971, κολλημένη στο πίσω μέρος του Πανεπιστημίου, το τελευταίο σήμα της επίγειας ζωής του Μάρκου Βαμβακάρη:

Πεδιά μου ελάτε να με ακούσετε στην Μαργό, σε παλεά μου και νέα τραγούδια. Μάρκος Βαμβακάρης.

Τα υπόλοιπα τα ανέλαβαν οι Αθάνατοι».

Μάνος Ελευθερίου

~~~

«Ο Μάρκος είναι ένας φίλος γκαρδιακός που δεν παλιώνει ποτέ. Αναρωτιέμαι συχνά κάθε φορά που τον ακούω, είτε σε χαμηλή υπόκρουση ταβερνοσυμποσίων είτε όταν εισβάλλει απρόσμενα ανάμεσα σε ουδέτερες ή ανούσιες ραδιοφωνικές ανθολογήσεις είτε σε κατά μόνας ακροάσεις απ’ το εσαεί ψυχωφελές γραμμόφωνο, πώς γίνεται και με κάνει να νιώθω ένα βαθιά διαβρωτικό και ανυπεράσπιστο μα λυτρωτικό κάψιμο. Σαν να σκαλίζει όλο τον κόσμο της ψυχής, σαν να τη μουσκεύει και βρίσκοντας ό,τι παρθένο μετά βίας διαφυλάχτηκε να το διακορεύει. [...]

“Σ’ αυτόν πατήσανε όλοι” πίστευε ο αγαπημένος του μαθητής Μπιθικώτσης. Για να βρει μια θέση η τιμή της Τέχνης του δίπλα σ’ εκείνες των Δημιουργών που ενδυναμώνουν την ευψυχία του Γένους και χτίζουν το πάνθεον της νεοελληνικής μυθολογίας αλλά και ευρύτερα της ιστορίας μας, όπως ο Μακρυγιάννης, ο Θεόφιλος, ο Χαλεπάς… Μα πέραν αυτών, ονομάτων που δεν σημειώνουμε και εκδοχών που δεν τολμάμε συχνά να διατυπώσουμε, και για το ρίσκο του πράγματος και για να μην αδικήσουμε μοιραία κάποιους που τυχαίνει να λησμονήσουμε, σημασία έχει η έντονη και διαχρονική αίσθηση: Ο Μάρκος σε καίει».

Θωμάς Κοροβίνης

______________________

http://www.metaixmio.gr/news/2071-epeteios_vamvakaris.aspx

Το πραγματικό ταξίδι του Οδυσσέα.

Γιατί μας το έκρυψαν; Tι δεν πρέπει να μάθουμε;

Η ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΩΣ
α) η μελέτη της Εριέττας Μέρτζ

Η πρώτη που ετόλμησε να έρθει αντιμέτωπη προς την επικρατούσα άποψη ότι οι περιπλανήσεις του Οδυσσέως έγιναν μέσα στην Μεσόγειο ήταν η Αμερικανίδα Εριέττα Μέρτζ (Henrietta Mertz) η οποία το 1965 εξέδωσε στο Σικάγο των Η.Π.Α. το βιβλίο " The Wine Dark Sea" (τίτλος στα Ελληνικά "ΟΙΝΩΨ ΠΟΝΤΟΣ" εκδόσεις ΝΕΑ ΘΕΣΙΣ -1995)και αργότερα το 1967 τα "Αργοναυτικά" δια των οποίων με μεγάλη πειστικότητα -στηριζόμενη στις δικές της προσωπικές έρευνες και εξερευνήσεις στην Β. και Ν. Αμερική- διατυπώνει την θέση ότι το ταξίδι του Οδυσσέως είχε και ένα σημαντικό σκέλος εκτός Μεσογείου. Η άποψη της κ. Μέρτζ είναι ότι ο Οδυσσέας ταξίδεψε μέχρι τις ακτές της Αμερικής βοηθούμενος από τα θαλάσσια ρεύματα. Η κ. Μέρτζ εντόπισε τα μέρη που επισκέφθηκε ο Οδυσσέας με βάση την ταχύτητα που κινούνται τα θαλάσσια ρεύματα και την διάρκεια των ταξιδιών από σταθμό σε σταθμό όπως αναφέρονται στην Οδύσσεια. Οι απόψεις της κ. Μέρτζ ενισχύονται και από αρχαιολογικά ευρήματα που έχουν βρεθεί στην Αμερικανική ήπειρο.

Σχεδιάγραμμα που παρουσιάζει την περιπλάνηση του Οδυσσέα μετά την πτώση της Τροίας βάσει των διαπιστώσεων της Εριέττας Μέρτζ (η οποία μελέτησε εδάφιο προς εδάφιο το κείμενο του Ομήρου σε συνδυασμό με διάφορες νεότερες ανακαλύψεις και παρατηρήσεις που αναφέρονται από τον ίδιο τον Όμηρο π.χ. διάρκεια ταξιδιού κλπ). Στον χάρτη επισημαίνονται η περιοχή που υπήρξαν οι Σειρήνες , σε ποιο σημείο της Αμερικάνικης ηπείρου ήταν η Σκύλλα και η Χάρυβδης και μέσο ποίας οδού ο Οδυσσέας επέστρεψε στην Ιθάκη βοηθούμενος καθ' όλη την διαδρομή από το ρεύμα του κόλπου (Gulf stream) .

β) η μελέτη του Ζίγκφριντ Πετρίδη

Οι Έλληνες έχουν μία αποδεδειγμένη ναυτική ιστορία που ξεκινάει τουλάχιστον από το 7.250 π. Χ. όπως αποδεικνύεται από τα ευρήματα του σπηλαίου Φράχθι στην Αργολίδα.

«...Η μοναδικότης του Ελληνικού γεωγραφικού χώρου, ήτοι η παρουσία εις μικράν σχετικώς έκτασιν, το Αιγαίον Πέλαγος, εκατοντάδων νήσων, επέτρεψε εις τους προϊστορικούς κατοίκους του, λίαν ενωρίς την ανάπτυξιν της δια θαλάσσης επικοινωνίας. Με την πάροδο των ετών και την απόκτησιν πείρας θαλασσίων ταξιδίων, οι Αιγαίοι ναυτικοί έγιναν τολμηρώτεροι, πλεύσαντες προς βορράν εις τον Εύξεινον πόντον, προς νότον εις Αίγυπτον και "Φοινίκην" και δυσμάς εις Ιταλίαν και Ιβηρίαν. Ανακαλύψαντες ότι η θάλασσα εις ην εταξίδευον περιεβάλλεντο παντού υπό ξηράς με μία μόνον έξοδον, δεν εδίστασαν να εξέλθουν τραπέντες όπως είδομεν προς βορράν (σημ. της ΑΕΙ- Κασσιτερίδες νήσοι = Αγγλία) δια τον κασσίτερον και δια το ήλεκτρον, αλλά και προς δυσμάς ως θ' αποδείξωμεν...» ("ΟΔΥΣΣΕΙΑ" ελληνική έκδοση, σελίδα 139)

Η Ελληνική γραμματεία είναι πλούσια σε αναφορές για τις γεωγραφικές γνώσεις των αρχαίων προγόνων μας. Στην μελέτη του κ. Πετρίδη παρουσιάζονται στοιχεία που αφορούν τις γεωγραφικές γνώσεις για περιοχές :

- του Βορρά (υπερβορέα)
- της Ανατολής (Ασίας)
- του Νότου (Αιθιοπία, Κυρηναϊκή, Αίγυπτος, λοιπή βόρεια Αφρική)
- και της Δύσεως (Ιταλία, νήσοι δυτικώς της Ιταλίας α) Σαρδηνία, β) Κορσική γ) Έλβα δ) Καπρί ε) Ίσκια , Ιβηρική χερσόνησος, Γαλλία, βόρειο-ανατολική Ευρώπη, Βρετανία - Ιρλανδία

Από την Ελληνική γραμματεία προκύπτει ότι οι Έλληνες έχουν μεγάλη εξοικείωση με τις αστρονομικές παρατηρήσεις (παράδειγμα οι αστρονομικές αναφορές των Ορφικών ύμνων) και οι ναυτικοί της εποχής χρησιμοποιούν τους αστερισμούς για να προσανατολίζονται κατά την διάρκεια της νυχτερινή πλεύση τους.

Μεγάλη βαρύτητα στην έρευνα του ταξιδιού του Οδυσσέως έχουν οι αστρονομικές αναφορές της Οδύσσειας. Αναφέρεται από τον Όμηρο ότι «ΑΡΚΤΟΝ Θ' ΗΝ ΚΑΙ ΑΜΑΞΑΝ ΕΠΙΚΛΗΣΙΝ ΚΑΛΕΟΥΣΙΝ, ΗΤ' ΑΥΤΟΥ ΣΤΡΕΦΕΤΑΙ ΚΑΙ Τ' ΩΡΙΩΝΑ ΔΟΚΕΥΕΙ, ΟΙΗ Δ' ΑΜΜΟΡΟΣ ΕΣΤΙ ΛΟΕΤΡΩΝ ΩΚΕΑΝΟΙΟ ΤΗΝ ΓΑΡ ΔΗ ΜΙΝ ΑΝΩΓΕ ΚΑΛΥΨΩ, ΔΙΑ ΘΕΑΩΝ, ΠΟΝΤΟΠΟΡΕΥΟΜΕΝΑΙ ΕΠ' ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΧΕΙΡΟΣ ΕΧΟΝΤΑ» (ΟΜΗΡΟΥ ΟΔΥΣΣΕΙΑ Ε 273) δηλαδή : "και την 'Αρκτον (Μ. 'Αρκτο) που την ονομάζουν και 'Αμαξα, που κλωθογυρίζει αυτού και παραφυλάει τον Ωρίωνα και που μονάχ' αυτή είναι αμέτοχη στα λουσίματα του Ωκεανού, (σημ. της ΑΕΙ : δηλαδή ο αστερισμός είναι αειφανής - δεν πέφτει κάτω από τον ορίζοντα) τον συμβούλεψε λοιπόν η υπέροχη θεά η Καλυψώ να ταξιδεύει έχοντας στ' αριστερό του χέρι αυτήν".

Στο κείμενο αυτό περιέχονται σημαντικότατες πληροφορίες. «...Ο Όμηρος ομιλεί περί "Ωκεανού" και όχι "Πόντου" και όπως είδομεν "Ωκεανόν" οι αρχαίοι Έλληνες ωνόμαζαν την περιβάλλουσαν την οικουμένην θάλασσαν (σημ. της ΑΕΙ : η θάλασσα έξω από τις Ηράκλεις στήλες) περί αυτού συμφωνεί και ο Στράβων "ΤΑΥΤΑ ΓΑΡ ΠΑΝΤΑ ΦΑΝΕΡΩΣ ΕΝ ΤΩ ΑΤΛΑΝΤΙΚΩ ΠΕΛΑΓΕΙ ΠΡΑΤΤΟΜΕΝΑ ΔΗΛΟΥΤΑΙ" (c26) δηλαδή : Όλα αυτά είναι καταφανές ότι δηλούνται (υπό του Ομήρου) ως τελούμενα εις τον Ατλαντικόν"...» ("ΟΔΥΣΣΕΙΑ"

 ελληνική έκδοση, σελίδα 182)

Η πολυετή εμπειρία του Ζ. Πετρίδη ως ιστιοπλόου τον βοήθησε να επιβεβαιώσει ή και να 

διορθώσει (όπου αυτό ήταν απαραίτητο) τα συμπεράσματα της Ε. Μέρτζ, με βάση τις αναφορές που υπάρχουν από τον Όμηρο για την διάρκεια του ταξιδιού από σταθμό σε σταθμό και τις επιπρόσθετες λεπτομέρειες που τυχόν αναφέρονται (π.χ. κατεύθυνση ανέμου, πορεία πλοίου, περιγραφές των νησιών κλπ).
Παράδειγμα : ΑΙΟΛΙΑ
«..Γράφει ο Όμηρος : "ΔΩΚΕ ΜΟΙ ΕΚΔΕΙΡΑΣ ΑΣΚΟΝ ΒΟΟΝ ΕΝΝΕΩΡΟΙΟ, ΕΝΘΑ ΔΕ ΒΥΚΤΑΩΝ ΑΝΕΜΟΝ ΚΑΤΕΔΗΣΕ ΚΕΛΕΥΘΑ, ΚΕΙΝΟΝ ΓΑΡ ΤΑΜΙΗΝ ΑΝΕΜΩΝ ΠΟΙΗΣΕ ΚΡΟΝΙΩΝ ΗΜΕΝ ΠΑΥΜΕΝΑΙ ΗΔ' ΟΡΝΥΜΕΝ ΟΝ Κ' ΕΘΕΛΗΣΙΝ. ΝΗΙ Δ' ΕΝΙ ΓΛΑΦΥΡΗ ΚΑΤΕΔΕΙ ΜΕΡΜΙΘΙ ΦΑΕΙΝΗ ΑΡΓΥΡΕΗ, ΗΝΑ ΜΗΤΙ ΠΑΡΑΠΝΕΥΣΗ ΟΛΙΓΟΝ ΠΕΡ, ΑΥΤΑΡ ΕΜΟΙ ΠΝΟΙΗΝ ΖΕΦΥΡΟΥ ΠΡΟΕΗΚΕΝ ΑΗΝΑΙ, ΟΦΡΑ ΦΕΡΟΙ ΝΗΑΣ ΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟΥΣ" (ΟΜΗΡΟΥ ΟΔΥΣΣΕΙΑ Κ19)

Δηλαδή "Μου 'δωσε ένα ασκί εννιάχρονου βοδιού, που το έγδαρε, κι έκλεισε κει μέσα τις κινήσεις των ανέμων με τα πολλά τους βουητά, γιατί εκείνον είχε κάμει ο γιός του Κρόνου επιστάτη στους ανέμους, για να σταματάη και να αμολάη όποιον του αρέσει. Κι έδεσε το ασκί μέσα στο βαθουλωτό καράβι με γυαλιστερή, ασημένια κλωστή, για να μην φυσάει έστω και λίγο. 'Αφησε μονάχα τον Ζέφυρο (δυτικό) να φυσάει για χάρη μου, για να πάη στην πατρίδα και τα πλοία κι εμάς τους ίδιους."
Ώστε ο Αίολος παρακληθείς υπό του Ωδυσσέως, εδέσμευσεν όλους τους ανέμους, αφήσας μόνο τον ούριον δι' αυτόν, Ζέφυρον - δυτικός, όπερ σημαίνει ότι ο Οδυσσεύς ευρίσκετο δυτικώς της Ιθάκης και περίπου στο ίδιο γεωγραφικό πλάτος με αυτήν.
Και η διήγησις συνεχίζει :
"ΕΝΝΗΜΑΡ ΜΕΝ ΟΜΩΣ ΠΛΕΟΜΕΝ ΝΥΚΤΑΣ ΤΕ ΚΑΙ ΗΜΑΡ, ΤΗ ΔΕΚΑΤΗ Δ' ΗΔΗ ΑΝΕΦΑΙΝΕΤΟ ΠΑΤΡΙΣ ΑΡΟΥΡΑ" (ΟΜΗΡΟΥ ΟΔΥΣΣΕΙΑ Κ28) δηλαδή : " Εννιά μερόνυχτα συνέχεια ταξιδεύαμε και στις δέκα άρχισε να ξεχωρίζει πια η γη της πατρίδας" (σημ. της ΑΕΙ : άρα η νήσος Αιολία πρέπει να είναι ένα νησί που να ευρίσκεται δυτικά της Ιθάκης και να απέχει απόσταση που ισοδυναμεί με ταξίδι επί 9 μέρες με ευνοϊκό άνεμον)
Η απόστασις νήσοι Lipari - νήσος Ιθάκη δεν υπερβαίνει τα 270 μίλια και δια 9-ήμερον πλούν η μέση ταχύτης είναι : 270:9: 4=1,25 κόμβοι, αλλά μία ωριαία ταχύτητα πλεύσης 1,25 κόμβων δεν είναι "εύνοια" του Αιόλου, αλλά μαρτύριο...

Αντιθέτως η απόστασις : νήσος Μαγιόρκα - Σαρδηνία - Σικελία - Ιθάκη είναι 870 μίλια και δια 9-ήμερον πλούν η μέση ταχύτης είναι : 870:9:24=4,03 κόμβοι, δηλαδή μία ταχύτης ενός ήρεμου θαλάσσιου περιπάτου, δεκτή από πάσης απόψεως. 'Αρα να η "νήσος του Αιόλου"...» ("ΟΔΥΣΣΕΙΑ" ελληνική έκδοση, σελίδα 216)

Από τα ανωτέρω συμπεραίνεται ότι ο Οδυσσέας δεν έφτασε στην Αμερικανική ήπειρο από τύχη, παρασυρόμενος από τα θαλάσσια ρεύματα (άποψη την οποία έχει η κ. Ε. Μέρτζ).

Αποδεικνύεται ότι οι Έλληνες είχαν και ποντοπόρα πλοία, ισχυροτάτης κατασκευής, ταχέα και ευέλικτα.

Γνώριζαν πολύ καλά και την ναυτική τέχνη, αλλά και την τέχνη του ναυτίλου, εκμεταλλευόμενοι τις δυο κινητήριες δυνάμεις των πλοίων : τα κουπιά και τα πανιά. για να οδηγήσουν τα σκάφη τους εκεί που επιθυμούσαν.

Οι εικόνες καθώς και μέρος των κειμένων προέρχονται από τα βιβλία του Ζ. Πετρίδη

α) ΟΔΥΣΣΕΙΑ - μία ναυτική εποποιία των Ελλήνων εις την Αμερικήν (Αθήνα 1994)

β) HOMER'S ODYSSEY - America's discovery by the ancient Greeks (βελτιωμένη έκδοση - Athens1999)

Σχετική βιβλιογραφία :
ΖΙΓΚΦΡΙΝΤ ΠΕΤΡΙΔΗΣ "ΟΔΥΣΣΕΙΑ-Μία ναυτική εποποιϊα προϊστορικών Ελλήνων εις Αμερική"
HENRIETTE MERTZ "ΟΙΝΩΨ ΠΟΝΤΟΣ" εκδόσεις ΝΕΑ ΘΕΣΙΣ
ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΑΣΣΑΣ "Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ" εκδόσεις Εγκυκλοπαίδειας του ΗΛΙΟΥ
ENRICO MATTIEVICH "ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΜΥΘΟΛΟΓΙΚΗ ΚΟΛΑΣΗ" εκδόσεις ΕΚΑΤΗ
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΑΞΙΩΤΗΣ "ΝΕΟ ΦΩΣ ΣΤΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ" εκδόσεις ΣΜΥΡΝΙΩΤΑΚΗ

πηγη:

Ο Αντώνης ο ψευτόμαγκας του Βοτανικού

ERT - Μπήκαν στην Πόλη οι οχτροί.... Το απόγευμα στις 4.00 όλοι πάμε στην μεγάλη διαμαρτυρία στο ραδιομέγαρο στην Αγία Παρασκευή

Τα τελευταία λεπτά της ΕΡΑ - «Καλώς ήρθες Μεσαίωνα»

Ο εκφωνητής Ν. Τσιμπίδας μεταδίδει στον αέρα, καθώς οι διμοιρίες των ΜΑΤ βρίσκονται έξω από το στούντιο της ΕΡΑ: «Καλώς ήρθες Μεσαίωνα» και αναφέρει πως αστυνομικός τον καταγράφει με κάμερα, ενώ ακούγονται οι ασύρματοι της αστυνομίας.

Η τελευταία λέξη, πριν σιγήσουν τα μικρόφωνα: «Ψυχή βαθιά».

Διαμαρτυρία ντοκιμενταριστών για χρέη από την ΕΡΤ

Το αιφνίδιο κλείσιμο της ΕΡΤ έφερε τα πάνω κάτω στους επαγγελματίες του οπτικοακουστικού χώρου κι έπληξε ιδιαίτερα τους ντοκιμαντερίστες, που σε ορισμένες περιπτώσεις, αν κι έχουν παραδώσει δουλειές τους, δεν μπορούν να εισπράξουν ευρώ τσακιστό. «Βρίσκονται στα όρια της χρεοκοπίας» γράφουν στην επιστολή διαμαρτυρίας δύο δραστήριες και αξιόπιστες γυναίκες με σκηνοθετικό έργο. Η Αννέτα Παπαθανασίου και η Πέννυ Παναγιωτοπούλου υπογράφουν την επιστολή εκ μέρους της ΕΕΝ (Ενωση Ελληνικού Ντοκιμαντέρ) και της ΕΣΠΕΚ (Ενωση Σκηνοθετών Παραγωγών Ελληνικού Κινηματογράφου), αντίστοιχα, και ζητούν να δώσει λύση στο πρόβλημα το υπουργείο Οικονομικών.

«Το ξαφνικό κλείσιμο της ΕΡΤ προκάλεσε τεράστια προβλήματα. Οι παραγωγές που βρίσκονταν σε εξέλιξη διεκόπησαν δίχως καμία προειδοποίηση αφήνοντας άνεργους εκατοντάδες εργαζόμενους. Τέσσερις μήνες μετά το Ελληνικό Δημόσιο εκπροσωπούμενο από την Ελληνική Δημόσια Τηλεόραση, που ως ενδιάμεσος φορέας έχει αναλάβει τα χρέη της ΕΡΤ Α.Ε., δεν εκπληρώνει τις οικονομικές του υποχρεώσεις ακόμη και για οπτικοακουστικά έργα που έχουν ήδη παραδοθεί, αλλά και προβληθεί από την ΕΡΤ Α.Ε. και οι παραγωγοί έχουν εκδώσει τιμολόγια» γράφουν. «Από τις αρχές Ιουλίου 2013 οι παραγωγοί και οι σκηνοθέτες υποχρεούνται να καταβάλουν τον ΦΠΑ για τιμολόγια που ουδέποτε εισέπραξαν. Στις 30 Ιουλίου 2013, εκπρόσωποι της ΕΕΝ και της ΕΣΠΕΚ σε συνάντηση με τον ειδικό διαχειριστή της ΕΡΤ κ. Γκίκα Μανάλη συμφώνησαν να προσκομίσουν επικυρωμένα αντίγραφα των τιμολογίων και των συμβάσεων παραγωγής, προκειμένου ο δεύτερος να εισηγηθεί την αποπληρωμή τους στην αρμόδια επιτροπή του υπ. Οικονομικών. Με έκπληξη μαθαίνουμε σήμερα ότι κάποιοι φάκελοι χάθηκαν (!) και ότι η αποπληρωμή δεν πρόκειται να γίνει όσο το Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ θα τελεί “υπό κατάληψιν”.
Στις 8 Αυγούστου 2013, σκηνοθέτες και παραγωγοί καταθέσαμε ομαδικό εξώδικο ζητώντας την αποπληρωμή των οφειλομένων. Μέχρι σήμερα δεν έχουμε λάβει καμία επίσημη απάντηση.
Με την πρόφαση ότι δεν έχουν πρόσβαση στα στοιχεία των οφειλών της καταργηθείσης ΕΡΤ, τόσο ο διαχειριστής κ. Γκίκας Μάναλης όσο και ο οικονομικός διευθυντής κ. Χρήστος Κουπελίδης αρνούνται να δώσουν λύση.
Το υπουργείο Οικονομικών οφείλει να εξοφλήσει τα χρέη του, συμβάλλοντας στη λύση του οικονομικού αδιεξόδου των δημιουργών οπτικοακουστικών παραγωγών, γιατί αλλιώς οδηγεί στη χρεοκοπία την ελληνική παραγωγή και ακυρώνει τελικώς την καλλιτεχνική δημιουργία, που είναι τόσο αναγκαία για τον τόπο μας αυτή την εποχή» αναφέρουν στην επιστολή.

_________________

http://www.efsyn.gr/?p=132068

Γενική απεργία διαρκείας με οργάνωση από τα κάτω, πολιτική ανυπακοή, αποκέντρωση, ενεργειακή και διατροφική αυτονομία, δίκτυα ανταλλαγών και αλληλεγγύης, οργάνωση δομών εξουσίας του λαού σε λαϊκές συνελεύσεις χωριών/γειτονιάς

Τί πρέπει να κάνουμε; Aπαντά η πολιτική επιστήμονας Νέλλη Ψαρρού


"Τί πρέπει να κάνουμε; Γενική απεργία διαρκείας με οργάνωση από τα κάτω, πολιτική ανυπακοή, αποκέντρωση, ενεργειακή και διατροφική αυτονομία, δίκτυα ανταλλαγών και αλληλεγγύης, οργάνωση δομών εξουσίας του λαού σε λαϊκές συνελεύσεις χωριών/γειτονιάς..." Η πολιτική επιστήμονας Νέλλη Ψάρρού, απαντά στην έρευνα για την κρίση της Κρυσταλίας Πατούλη, με βάση το ερώτημα "Ποιές αιτίες μας έφεραν ως εδώ, και κυρίως τί πρέπει να κάνουμε;", που δημοσιεύεται στο tvxs.grαπό το 2010.

"... Η πιο άμεση απάντησή μου στο ερώτημα Τί πρέπει να κάνουμε;είναι εδώ και χρόνια, ως πίεση στην εξουσία, ίδια: Γενική Απεργία Διαρκείας.

Είναι γνωστό πως η δύναμη των εργαζομένων είναι ακριβώς η εργατική τους δύναμη, αυτή δηλαδή που παράγει πλούτο για την ολιγαρχία που κυβερνά.

Έχουμε δει, δεν χρειάζεται να το αποδείξουμε ξανά, πως η εξουσία φοβάται τις αντιδράσεις των εργαζομένων και γι’ αυτό προσπαθεί να τις μετριάσει με χίλιους δυο τρόπους.

Οι δυό βασικότεροι τρόποι που χρησιμοποιεί είναι η προπαγάνδα μέσω των ΜΜΕ, που με δημοσιεύματα μας προετοιμάζουν μερικούς μήνες πριν για τα επιδιωκόμενα μέτρα, και ο έλεγχος των συνδικάτων.

Για την προπαγάνδα, είναι γνωστό ότι οι μέτοχοι των ιδιωτικών καναλιών στην Ελλάδα είναι είτε μεγαλοεργολάβοι είτε εφοπλιστές: αμφότεροι φοροδιαφεύγουν, παρανομούν και κάνουν μπίζνες με τα λεφτά του κράτους και την προστασία των οργάνων του που προορίζονται για την… προστασία μας. Είναι κομμάτι της ίδιας της ολιγαρχίας που μας κυβερνά.

Ο έλεγχος των συνδικάτων, από την άλλη, είναι η μεγάλη επιτυχία της επί 20ετίας κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Η υπουργοποίηση συνδικαλιστών από το ΠΑΣΟΚ είναι απλώς το κερασάκι στην τούρτα αυτής της συνδιαλλαγής.

Όλοι γνωρίζουν ότι η απεργία έχει νόημα μόνο όταν αποτελεί ειλικρινές εκβιαστικό χαρτί προς την κυβέρνηση και τους εργοδότες. Αυτό σημαίνει πως, αν δεν ικανοποιηθούν τα αιτήματά μου, θα απεργήσω ξανά, και ξανά, μέχρι να νικήσω. Συνεπώς, οι μονοήμερες απεργίες που κηρύσσει η ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ είναι απλώς για τα μάτια του κόσμου.

Από την άλλη, αυτή τη στιγμή δεν πλήττονται μόνο κάποιοι κλάδοι εργαζομένων. Πλήττονται όλοι οι κλάδοι, αλλά και πέρα από αυτούς, πλήττονται όλες οι δομές πρόνοιας του κράτους, καθώς και η ίδια η ύπαρξη αυτής της χώρας αφού ξεπουλιούνται όλες οι παραγωγικές δυνάμεις της: γη και νερό.

Γι αυτό το λόγο, οποιαδήποτε απεργία γίνει πρέπει να είναι γενική, όλων των κλάδων των εργαζομένων, αλλά και των μαθητών, φοιτητών, των πάντων, αφού η υπεράσπιση του τόπου αυτού είναι ευθύνη όλων όσων κατοικούν σε αυτόν.

Εδώ και τρία χρόνια, από τις αρχές του 2010 μέχρι σήμερα, έχουν απεργήσει σχεδόν όλοι οι κλάδοι των εργαζομένων, συχνά με πολυήμερες απεργίες και όχι απλώς 24ωρες.

Ένας-ένας όμως όλοι αυτοί οδηγούνται στην ήττα ακριβώς επειδή μεμονωμένα ο καθένας δεν μπορεί να νικήσει τον συντονισμένο πόλεμο του κράτους, που χρησιμοποιεί την διάσπαση αυτή ως επιχείρημα, αλλά και επειδή πράγματι η απεργία του ενός μπορεί να είναι προβληματική για άλλον κλάδο που δουλεύει.

Μια απεργία στα ΜΜΜ, για παράδειγμα, δημιουργεί πρόβλημα σε όσους θέλουν να πάνε στη δουλειά τους. Η λύση σε αυτό είναι πραγματικά απλή: να μην υπάρχουν άλλοι εργαζόμενοι που θέλουν να πάνε στη δουλειά τους! Φυσικά, μια τέτοια απεργία πρέπει να είναι μαχητική, δηλαδή να είναι διατεθειμένη να συνεχίσει ανυποχώρητη μέχρι το τέλος, μέχρι τη νίκη, ή ακόμη και την οριστική ήττα: όλα ή τίποτα, χωρίς συμβιβασμούς.

Μάλιστα, μια τέτοια απεργία θα ήταν νικηφόρα, κατά τη γνώμη μου, ακόμη κι αν δεν ήταν γενική, φτάνει να ήταν διατεθειμένη να διεκδικήσει όσα της αναλογούν μέχρι τέλους.

Αυτό δεν έγινε στην περίπτωση του ΜΕΤΡΟ. Ακούγαμε τους εκπροσώπους των εργαζομένων να λένε «Έχουμε Χούντα, ο αγώνας αυτός είναι αγώνας όλων των εργαζομένων», και τελικά τι κάνανε; Μόλις η χούντα έδειξε το πρόσωπό της, όταν τους έστειλε τα χαρτιά της επιστράτευσης, πήγανε όλοι ήσυχα-ήσυχα στις δουλειές τους ξανά.

Όταν έλεγαν τα περί χούντας, τι ακριβώς νόμιζαν δηλαδή, ότι η χούντα θα τους πει, «Α, η επιστράτευση είναι αντισυνταγματική, δεν την κάνουμε»; Ο πρόεδρος των εργαζομένων, ο κ. Σταματόπουλος, μου είπε σε συνέντευξη που του ζήτησα ότι νίκησαν οι εργαζόμενοι! Μου θύμισε τους πολιτικούς που, μετά από κάθε εκλογές, είναι όλοι νικητές!

Η αλήθεια είναι ότι πράγματι αυτός ο αγώνας ήταν αγώνας όλων των εργαζομένων, και αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι η ήττα τους έγινε ήττα όλων των εργαζομένων: όλοι ξέραμε πλέον ότι η απεργία της ΠΝΟ θα έληγε με επιστράτευση, στην οποία θα πειθαρχούσαν και αυτοί.

Η κυβέρνηση κατάφερε ένα καίριο πλήγμα, με μεγάλες συνέπειες από δω και πέρα, και οι εργαζόμενοι του ΜΕΤΡΟ έχουν μεγάλη ευθύνη.

«Θα μας απέλυαν» είπε ο κ. Σταματόπουλος όταν τον ρώτησα γιατί πήγαν να δουλέψουν. «Θα μπορούσαν να σας απολύσουν όλους, αν συνεχίζατε όλοι την απεργία», τον ρώτησα, αλλά απάντηση δεν πήρα. Μόνο τα έριξε στην ΓΣΕΕ που δεν τους στήριξε. Από τη μία βρίζουμε –πολύ σωστά- τη ΓΣΕΕ και μετά ρίχνουμε τις ευθύνες μας πάνω της επειδή έκανε το αναμενόμενο, να μην μας στηρίξει; Αστειότητες.

Η απάντηση είναι φυσικά ότι δεν θα μπορούσαν να τους απολύσουν όλους, αυτό το ξέρουμε. Μόνο οι συνδικαλιστικές ηγεσίες κάνουν ότι δεν το ξέρουν. Μα, ακόμα και την απόλυσή σου πρέπει να ρισκάρεις σε μια τέτοια ιστορική συγκυρία. Αυτό που διακυβεύεται δεν είναι η δουλίτσα σου, κύριε, αλλά η ίδια η ύπαρξή σου, η αξιοπρέπειά σου, η ελευθερία σου, η δική σου και των παιδιών που έρχονται να ζήσουν. Αυτά βάλλονται σήμερα.

Αν λοιπόν πηγαίναμε σε μια γενική απεργία διαρκείας σήμερα, αυτή δεν θα έπρεπε να καθορίζεται από τη συνδικαλιστική ηγεσία κανενός κλάδου, καθώς είναι βέβαιο ότι σε κάποια στιγμή αυτοί θα υποχωρήσουν.

Άλλωστε, οι εκπρόσωποι είναι και λίγοι, μπορεί η ηγεσία του κράτους να τους προσεγγίσει, να τους λαδώσει, ακόμη και να τους απειλήσει. Αυτό όμως δεν μπορεί να το κάνει σε όλους τους εργαζόμενους.

Συνεπώς, η μόνη τέτοια απεργία που θα είχε νόημα θα ήταν μια απεργία που την όποια απόφασή της θα την έπαιρναν οι εργαζόμενοι με συνελεύσεις σε επίπεδο βάσης. Η κυβέρνηση το ξέρει αυτό, και γι’ αυτό οι δυνάμεις καταστολής της χτυπούν εδώ και δύο χρόνια τα σωματεία βάσης στις πορείες, για παράδειγμα.

Εδώ φυσικά θα πρέπει να προσθέσουμε και το ζήτημα της πολιτικής ανυπακοής, στην οποία μπορούν να συμμετάσχουν αποτελεσματικά όλοι, και οι μη εργαζόμενοι: συνταξιούχοι, φοιτητές, άνεργοι.

Πολιτική ανυπακοή σημαίνει ότι αντιστέκεσαι ενεργητικά, ότι δρας με βάση αυτό που πιστεύεις, ότι εφαρμόζεις το δίκαιο, όχι τον νόμο απαραιτήτως αλλά το δίκαιο – αν και οι νόμοι μας είναι θετικοί σε μεγάλο βαθμό, απλώς δεν τους εφαρμόζουν όσοι είναι στην εξουσία, αλλά τους επιβάλουν σε μας για να μην μπορούμε να αντιδράσουμε.

Παραδείγματα πολιτικής ανυπακοής υπάρχουν πολλά: δεν πληρώνεις εισιτήριο με 40% αύξηση, δεν πληρώνεις χαράτσι, δεν ζητάς ρουσφέτι, κλπ. Φυσικά, για να έχει αποτέλεσμα πρέπει να είναι μαζική. Θέλει ανθρώπους που να εννοούν αυτό που λένε και να μην πηγαίνουν σαν υποταγμένα προβατάκια πίσω από τις εντολές μιας εξουσίας που αναγνωρίζουν εν τούτοις ως αυθαίρετη.

Για το αν μια τέτοια στάση είναι αποτελεσματική θα σας πω μόνο ένα παράδειγμα:

Στο Μετρό, πριν από ενάμιση χρόνο, μπήκε ελεγκτής. Εγώ και άλλοι πέντε δεν είχαμε εισιτήρια. Οι πέντε άρχισαν τις δικαιολογίες.

Εγώ είπα στους ελεγκτές ότι δεν πληρώνω εισιτήριο με 40% αύξηση ενώ οι μισθοί μειώνονται και η ανεργία αυξάνεται, ότι αρνούμαι να το πληρώσω καθώς και ότι αρνήθηκα να πάρω από άλλον επιβάτη στην είσοδο του Μετρό το δικό του εισιτήριο διότι σκοπός μου δεν ήταν να ξεφύγω από τυχόν έλεγχο αλλά να δηλώσω την αντίθεσή μου.

Όταν μου είπαν ότι απλώς κάνουν τη δουλειά τους, τους επέπληξα έντονα για το ότι την κάνουν, για το ότι δεν απεργούν, και για πολλά άλλα. Το κεφάλι τους ήταν σκυμμένο, εκτός από έναν που ζήτησε να τους ακολουθήσω στο σταθμό όπου είναι και οι αστυνομικές αρχές για να πάρουν τα στοιχεία μου – που αρνούμουν να τους δώσω.

Με χαρά τους είπα «Πολύ ευχαρίστως, άλλωστε από καιρό περιμένω να γίνει κάτι τέτοιο για να φτάσει μια τέτοια υπόθεση στα δικαστήρια». Αμέσως με άφησαν ήσυχη και έφυγαν περίλυποι.

Εγώ αντιθέτως ήμουν χαρούμενη, με ψηλά το κεφάλι. Πρόστιμο φυσικά δεν μου επέβαλαν, σε αντίθεση με τους άλλους πέντε. Αλήθεια, τι θα γινόταν αν το μισό τρένο αρνούνταν να πληρώσει, χωρίς φτηνές δικαιολογίες; Φυσικά, τόσην ώρα μιλάμε για μια αντίδραση απέναντι στην εξουσία, και μια διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας. Όμως, αυτή η ιστορία θα συνεχίζεται για πάντα.

Η εξουσία έχει την εγγενή τάση να διαφθείρει και να επιθυμεί τη διαιώνισή της. Συνεπώς, οφείλουμε να έχουμε στο μυαλό τους τρόπους κατάργησής της, ή έστω σημαντικού μετριασμού της ισχύος της. Άρα, ο στόχος δεν μπορεί να είναι άλλος από την μεταβίβαση των εξουσιών στους πολίτες.

Θεωρεί κανείς απαίδευτους τους πολίτες; Πλείστα παραδείγματα δείχνουν πως όταν κάποιος αποφασίζει και ξέρει ότι θα φέρει και την ευθύνη υλοποίησης των αποφάσεων είναι διπλά μετρημένος και υπεύθυνος. Μα, κι αν το θεωρήσουμε αυτό σωστό, πόσο χειρότερα απ’ ότι σήμερα οι… ιθύνοντες θα μπορούσαν οι πολίτες να έκαναν τα πράγματα;

Συνεπώς, στο ερώτημα Τι πρέπει να κάνουμε; θα πρόσθετα προτάγματα που έχουν να κάνουν με την κατεύθυνση που πρέπει εμείς, θετικά, να δώσουμε στις πολιτικές επιλογές και που μπορούμε να υλοποιήσουμε εμείς, σήμερα.

Εδώ θα επικαλεστώ τη μεγάλη μας απώλεια, τον Χρόνη Μίσσιο, που έλεγε «να ξαναεποικήσουμε τη γη». Αυτό θα είναι το πρώτο πρόταγμα.

Διότι, είναι ένα πρόταγμα που απαντά στις βασικές προτάσεις που θα έβαζα για ελευθερία και ανεξαρτησία. Αυτές είναι η αυτοοργάνωση, η αυτάρκεια και η ανεξαρτησία. Συνεπώς, χρειάζεται αυτοδιοίκηση, διατροφική αυτάρκεια και ενεργειακή αυτάρκεια.

Για να επιτευχθούν και τα τρία αυτά απαιτούνται απαραιτήτως μικρές κοινωνικές μονάδες, δηλαδή κοινότητες και χωριά σε πλήρη ανάπτυξη, και πόλεις που δεν θα ξεπερνούν τους 250.000 κατοίκους.

Χρειάζεται δηλαδή οι άνθρωποι να μπορούν να γνωρίζονται μεταξύ τους, ή έστω να μπορούν να γνωρίζουν άμεσα τι συμβαίνει στην πόλη τους (έτσι σπάει και η δυνατότητα προπαγάνδας και παραπληροφόρησης), και να παράγουν ό,τι καταναλώνουν σε επίπεδο κοινότητας, είτε διατροφικά είτε ενεργειακά.

Φυσικά, επιβάλλεται να μειώσουμε όλοι τις ενεργειακές μας συνήθειες και ανάγκες σε καθημερινό επίπεδο. Αυτό μόνο όντας σε άμεση επαφή και καθημερινότητα με τη φύση μπορεί να γίνει.

Δεν λέμε να πάμε πίσω. Λέμε να χαλαρώσουμε και να απολαύσουμε ότι δημιουργήσαμε, να χρησιμοποιήσουμε την τεχνολογία για να διευκολύνουμε την απλοποίηση της ζωής μας. Θελήσαμε πολλά και ξεχάσαμε τα βασικά. Πρέπει λίγο να επανορίσουμε τις ζωές μας, να αναπροσδιορίσουμε αυτά που είναι σημαντικά για μας. Με βασικό άξονα τον σεβασμό στη φύση και τον άνθρωπο, που είναι φυσικά κομμάτι της.

Όμως, το να ξανά εποικήσουμε τη γη, εκτός από θετικό αξιακό πρόταγμα, είναι ταυτόχρονα και ένα μέσο αντίστασης.

Όπως θα έχετε διαπιστώσει, στόχος της Τρόικας αυτή τη στιγμή είναι η γη μας, παρθένα αδέσμευτη γη σε παραλίες και βουνά όπου στοχεύει, λέει, να κάνει παραθεριστικές τουριστικές κατοικίες και να στήσει τεράστιες ανεμογεννήτριες. Πίσω απ’ όλα αυτά βέβαια είναι ο έλεγχος της διατροφής, γι’ αυτό θέλουν τη γη και το νερό.

Τώρα λοιπόν ορμούν να τα αρπάξουν όλα αυτά, ορμούν πραγματικά, με την αστυνομία για συνοδεία μπαίνουν οι επενδυτές στα βουνά και μετά οι αντιδρώντες κάτοικοι στέλνονται στα δικαστήρια για «διατάραξη κοινής ειρήνης» και «αντίσταση κατά της αρχής».

Το θέμα είναι πως οι αντιδρώντες κάτοικοι είναι λίγοι διότι το σχέδιο ήταν μελετημένο: πρώτα ερήμωσαν τα χωριά και η ύπαιθρος από τους ανθρώπους που τα είχαν ως ζωτικό τους χώρο, πρώτα τους στρίμωξαν όλους στις πόλεις και τους έκαναν εξαρτημένους από τις πολυεθνικές, και μόλις το ολοκλήρωσαν αυτό τότε έκαναν την επίθεση στην ερημωμένη πλέον επαρχία. Πρέπει λοιπόν να γυρίσουμε στην ερημωμένη Ελλάδα, και για να υλοποιήσουμε τα προτάγματα που σας ανέφερα παραπάνω που θα μας οδηγήσουν σε μια καλύτερη κοινωνική οργάνωση, και για να αντισταθούμε στην τελευταία αυτή φάση οριστικής εξόντωσής μας.

Στο Τι πρέπει να κάνουμε; υπάρχει και η απάντηση που αφορά τον τρόπο για την επίτευξη όποιου στόχου και να θέσουμε. Εδώ η απάντηση είναι τέτοια που απαιτεί την υπέρβαση. Πρέπει να ξεπεράσουμε τον φόβο, τη μικρότητα, τις φτηνές δικαιολογίες για τις λαμογιές και τα αλισβερίσια του τύπου «Αν δεν το κάνω εγώ θα το κάνει ο άλλος».

Πρέπει να έχουμε αυτοπεποίθηση, να πιστεύουμε πως θα τα καταφέρουμε, να παλεύουμε γι’ αυτά που πιστεύουμε και, αν τα έχουμε ξεχάσει, να θυμηθούμε αυτά που ονειρευόμασταν μικροί.

Να ζούμε τη ζωή σαν να είμαστε ερωτευμένοι μαζί της, σαν να μην υπάρχει αύριο αν και πάντα να φροντίζουμε για το αύριο, να μην μας τρομάζει κανένα κόστος, καμία συνέπεια μπροστά στον αγώνα για ελευθερία και αξιοπρέπεια.

Να συνειδητοποιήσουμε ότι μόνο έτσι, σίγουροι για τον εαυτό μας και συνασπιζόμενοι με άλλους, θα κατακτήσουμε την ίδια την ανθρωπιά μας. Διότι η ανθρωπιά κατακτάται σε άμεση επαφή και επικοινωνία με τους άλλους ανθρώπους γύρω μας.

Να θέλουμε την ελευθερία του άλλου, να τη δεχόμαστε ακόμη κι αν δεν συμφωνεί με τα δικά μας πιστεύω, φτάνει αυτή η ελευθερία να μην παραβιάζει τα όρια επίτευξης της δικής μας ελευθερίας.

Θέλει αρετή και τόλμη. Αυτή είναι η απάντηση στον τρόπο, και δεν είναι καν δική μου απάντηση.

Η επανάσταση δεν είναι μια στιγμιαία πράξη ανατροπής, μια εξέγερση, μια σύγκρουση. Είναι και αυτά, τα περιλαμβάνει, αλλά η επανάσταση είναι μια καθημερινή στάση ζωής, μια αναμέτρηση με τον εαυτό μας, είναι η θέση που παίρνουμε στο ατέρμονο παιχνίδι εξουσίας και επικοινωνίας, είναι μια στάση που έχει κόστος και αυτό πληρώνεται καθημερινά.

Δεν υπάρχει επανάσταση χωρίς κόστος, οι εύκολες λύσεις κρύβουν παγίδες. Όταν όμως πληρώνεις το κόστος που σου αναλογεί, στα σίγουρα θα έρθει και η επιβράβευση. Η επανάσταση είναι μια απλή διαδικασία που συμπυκνώνεται στο να κάνεις πράξη αυτά που πιστεύεις. Κάθε μέρα.

Ανέφερα ήδη τι πιστεύω ότι πρέπει να κάνουμε γενικά, ως άξονα ζωής. Ας ξαναγυρίσουμε όμως στο πιο άμεσο, που είναι η αναμέτρησή μας με την εξουσία, με μια αυταρχική εξουσία που δεν σέβεται πια ούτε τους κανόνες της. Καταρχάς να μην σεβαστούμε ούτε εμείς τους κανόνες της. Αυτή η ιστορία με τη νομιμότητα είναι μια παρωδία που πρέπει να σταματήσει.

Οι νόμοι που ισχύουν μόνο για τους πολίτες και παραβιάζονται με αναίσχυντη ευκολία από τους θεσμοφύλακες είναι μια φυλακή κάθε ελεύθερης πράξης που στοχεύει στην ανατροπή όσων μας οδήγησαν μέχρι εδώ.

Και μέχρι εδώ μας οδήγησαν, σε επίπεδο προσώπων αλλά και θεσμών, αυτοί που τώρα μας επιβάλουν την δήθεν έξοδο. Μια έξοδο που δεν είναι άλλη από την ολοκλήρωση του επί χρόνια φαύλου σχεδίου πλουτισμού τους σε βάρος της ζωής και της ελευθερίας μας.

Οι πολίτες προσφεύγουν ακόμη στο Συμβούλιο της Επικρατείας για να βρουν το δίκιο τους ενώ ήδη οι δικαστικές αρχές βγάζουν αποφάσεις που ξεπερνούν και το ίδιο το γράμμα του νόμου στο όνομα της κρίσης! Αυτό πρέπει να τελειώσει. Αυτό έχει τελειώσει στη συνείδησή μας.

Βέβαια το σύστημα χρησιμοποιεί τη βία, το καταφύγιο των δειλών και των άδικων. Δεν επικροτώ την αντι-βία για έναν και μόνο λόγο: είναι αναποτελεσματική. Αφενός, δεν εμπιστεύομαι στην οικοδόμηση της νέας κοινωνίας μέσα που έχουν θεμελιώσει την παλιά. Αφετέρου, και κυριότερο, η βία είναι το προνομιακό πεδίο του κράτους.

Το κράτος έχει συγκεντρώσει ολόκληρους στρατούς για να τους χρησιμοποιήσει εναντίον των πολιτών του· είναι τουλάχιστον αφελές να νομίζει κανείς ότι μπορεί να νικήσει σε αυτό το επίπεδο.

Γι’ αυτό προκρίνω την Γενική Απεργία Διαρκείας. Είναι μια λύση σχετικά ειρηνική και σίγουρα αποτελεσματική. Και λέω σχετικά ειρηνική διότι, αναπόφευκτα, η κυβέρνηση θα χτυπήσει τους απεργούς ή θα στήσει προβοκάτσιες.

Εκεί μπορεί να εξασκήσει κανείς το αυτονόητο δικαίωμά του στην άμυνα. Και η άμυνα είναι πάντα νόμιμη, είτε ασκείται στα πλαίσια της νομιμότητας που ορίζει μια παράνομη και αυθαίρετη διακυβέρνηση είτε όχι.

Ας μην ξεχνάμε ότι η αστική αντίληψη περί σύστασης του Κράτους, όπως συμπυκνώνεται στις θεωρίες του κοινωνικού συμβολαίου, επικεντρώνεται στην ασφάλεια της ζωής των ανθρώπων.

Αν στο κράτος εναποτέθηκε αυτό το ύψιστο καθήκον επειδή θεωρήθηκε ότι έτσι θα το υπηρετήσει πιο εύκολα, είναι προφανές ότι η άμυνα είναι πρώτιστο καθήκον των ίδιων των ανθρώπων. Ειδικά όταν έχουν απέναντί τους κρατικούς μηχανισμούς που όφειλαν να τους προστατεύουν.

Επειδή λοιπόν έχουμε βάλει το λύκο να φυλάει τα πρόβατα, η γενική απεργία διαρκείας οφείλει να έχει αιτήματα που θα διασφαλίσουν την απαλλαγή από τους λύκους.

Μέχρι να έρθει η επόμενη αγέλη, η ίδια η κοινωνία οφείλει να διασφαλίσει τον τρόπο άμυνάς της απέναντί τους, δηλαδή τη μορφή που θέλει να δώσει στην Πολιτεία της, στην οργανωμένη κοινωνική συνύπαρξη.

Θεωρώ δηλαδή ότι μια γενική απεργία διαρκείας θα έπρεπε να συνδυαστεί με την αυτοοργανωμένη αποκέντρωση και την κατάληψη από τους πολίτες δημόσιων γαιών που θα τις καλλιεργούν συνεταιριστικά για να παράγουν τα απαραίτητα για την κοινότητα.

Θα έπρεπε επίσης να συνδυαστεί με την κατάληψη όλων των χώρων εργασίας, εργοστασίων, υπηρεσιών, και τη λειτουργία τους από τους ίδιους με τους κανόνες που θα θεσπίσουν οι ίδιοι.

Μα, γιατί νομίζετε ότι η κυβέρνηση έθεσε ως προτεραιότητά της τον πόλεμο ενάντια στις καταλήψεις; Γνωρίζει, φυσικά, ότι οι καταλήψεις γενικά είναι μέσα του αγώνα των εργαζομένων.

Είδαμε με τη συμβολική κατάληψη για την ανάρτηση πανό από τη νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ πως τη χτύπησε η κυβέρνηση δικαιολογώντας την καταστολή ως «χτύπημα στην ανομία των καταλήψεων».

Ο στόχος δεν ήταν η αξιοποίηση των κτηρίων, αλλά η έναρξη ενός γενικευμένου ιδεολογικού πολέμου.

Τα άμεσα αιτήματα μιας γενικής απεργίας οφείλουν να είναι γενικά και πολιτικά, και φυσικά πρέπει να διαμορφωθούν από τους ίδιους τους πολίτες, εργαζόμενους και μη. Σε αυτά εγώ θα πρότεινα τα παρακάτω:

Παραίτηση της κυβέρνησης. Για την μεταβατική περίοδο μέχρι τη μετάβαση στην αυτοοργάνωση των κοινωνιών, εκλογές με απαγόρευση συμμετοχής σε αυτές ανθρώπων που έχουν συμμετάσχει ξανά σε οποιαδήποτε θέση εξουσίας. Δέσμευση στις αποφάσεις μιας νέας Συνταγματικής συνθήκης που θα έρθει από τους πολίτες.

‘Αρνηση αποπληρωμής του χρέους μέχρι να ολοκληρωθεί λογιστικός έλεγχος που θα αποφανθεί για το ποιο μέρος του χρέους δεν είναι παράνομο και απεχθές.

Άρνηση αποδοχής οποιουδήποτε νέου δανείου. Αν μας έλεγαν ότι χρειαζόμαστε τα δάνεια για να μην υποφέρουμε, ας ζοριστούμε μερικά χρόνια ακόμη με ορατή προοπτική εξόδου από αυτόν τον φαύλο κύκλο. Άλλωστε, όλα τα δάνεια πηγαίνουν κατευθείαν στις τράπεζες…

Να φύγουν τώρα οι τεχνοκράτες της Τρόικας από κάθε δημόσια υπηρεσία.

Σεβασμό στις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, κατάργηση των χαρατσιών, καμία κατάσχεση περιουσίας για χρέη για δύο χρόνια, και φυσικά καμία κατάσχεση πρώτης κατοικίας γενικά.

Απόλυτη προτεραιότητα στο φυσικό περιβάλλον: απαγόρευση γεωτρήσεων, έργων σε δασικές περιοχές, εξορύξεων χρυσού, εγκαταστάσεων ΑΠΕ, ξενοδοχειακών μονάδων κλπ. Γενικά, απαγόρευση κάθε οικοδόμησης για τουλάχιστον 2 χρόνια.

Απαγόρευση των χημικών σε όλη τη χώρα. Αυτό να περιλαμβάνει τόσο τα χημικά της καταστολής της αστυνομίας, όσο και τα χημικά που ρίχνονται στα νερά και στα χώματα και μολύνουν τις καλλιέργειες δήθεν για καλύτερη γεωργική παραγωγή.

Πάγωμα όλων των αποκρατικοποιήσεων και αδειών για μεγάλες επενδύσεις.

Διάλυση όλων των σωμάτων της αστυνομίας που δημιουργήθηκαν από το 2009 καθώς είχαν σκοπό την καταστολή των πολιτών. Απόλυση όλων των αστυνομικών που προσλήφθηκαν μετά το 2009. Κανείς αστυνομικός δεν θα μπορεί να φέρει όπλο αν δεν έχει προϋπηρεσία τουλάχιστον 10 χρόνων.

Άμεση άρση της ασυλίας των βουλευτών, παραπομπή των υπεύθυνων για τη χρεοκοπία της χώρας στη δικαιοσύνη, έλεγχος στις περιουσίες των πολιτικών, έλεγχος στα μεγάλα καρτέλ.

Δημόσια ενημέρωση με δημοσιογράφους και διευθυντές προγράμματος στην ΕΡΤ που θα προταθούν μέσα από τις συνελεύσεις.

Πέρα από τα άμεσα αυτά αιτήματα που θα έβαζε μια γενική πολιτική απεργία διαρκείας, τα αμέσως επόμενα που θα έθετα ως προτεραιότητα της κοινωνίας που θα είχε ήδη πετύχει στην γενική απεργία της προκειμένου να οικοδομήσει μια ορθολογικότερη και ανθρωπινότερη συνύπαρξη είναι τα εξής.

Απαγόρευση οικονομικής δραστηριότητας σε κάθε παράκτια εταιρεία (off shore) και γενικά σε κάθε επενδυτικό σχήμα του οποίου οι μέτοχοι και ιδιοκτήτες είναι ανώνυμοι.

Κατάργηση του Καλλικράτη: οι αυτοδιοικητικές αποφάσεις να παίρνονται σε επίπεδο δήμου, όπου ο δήμος να ταυτίζεται με κάθε κοινοτική συνύπαρξη 500 ατόμων και άνω – με την εξαίρεση ιδιαίτερα απομονωμένων μικρών χωριών καθώς και νησιών. Σε επίπεδο δήμου θα πρέπει να ξεκινήσει άλλωστε και η διαμόρφωση προτάσεων μιας νέας διοίκησης που θα στηρίζεται στις λαϊκές συνελεύσεις και την αποστολή εκπροσώπων, και όχι αντιπροσώπων, σε περιφερειακό επίπεδο, κι από κει σε κεντρικό. Νέο Σύνταγμα που θα προταθεί από αυτές ακριβώς τις συνελεύσεις.

Οικοδόμηση σε όλη τη χώρα μόνο με κατασκευές κομπ που δεν μπορούν άλλωστε να υπερβούν τους δύο ορόφους. Όχι άλλο μπετόν πάνω στη γη μας.

Απαγόρευση των γενετικά μεταλλαγμένων. Περιορισμός των εισαγωγών κρέατος, έλεγχος των ζωοτροφών.

Ανάπτυξη του τουρισμού μέσω ήπιων μορφών ανάδειξης του φυσικού πλούτου της χώρας και εναλλακτικών δραστηριοτήτων (αναρρίχηση, ιστιοπλοΐα, πεζοπορία, κλπ).

Απαγόρευση των μηχανότρατων, ενίσχυση των ψαράδων, προστασία της θάλασσας και μέριμνα για την αναζωογόνηση του θαλάσσιου πληθυσμού μέσω της δημιουργίας ζωνών καθολικής απαγόρευσης ψαρέματος εκ περιτροπής για μεγάλα χρονικά διαστήματα του έτους (μέθοδος που ξεκουράζει μια περιοχή από την υπεραλίευση και αφήνει ξανά τον γόνο να αναπτυχθεί).

Άμεσο κλείσιμο κάθε εταιρείας και εργοστασίου, δημόσιου ή ιδιωτικού, που ρυπαίνει τους φυσικούς πόρους.

Περιορισμός της ατομικής ιδιοκτησίας με βάση τις ανάγκες ευημερίας και δραστηριοποίησης του κάθε ανθρώπου.

Σαφή όρια στο ανώτατο εισόδημα με συγκεκριμένη σχέση ως προ το κατώτατο εισόδημα. Παράδειγμα, σε μια επιχείρηση ο ανώτατος μισθός να μην μπορεί να είναι 5πλάσιος του κατώτατου. Αν υπάρχει παραγωγικός πλούτος, να μοιράζεται αντί να συσσωρεύεται.

Περιορισμός του χρόνου εργασίας με αύξηση της δημιουργικότητας και, ως εκ τούτου, της παραγωγικότητας. Μια εργάσιμη μέρα να είναι αφιερωμένη στην αυτοδιαχείριση της επιχείρησης ή της κοινότητας.

Αυτά και άλλα πολλά θα μπορούσαμε να πούμε αν περάσουμε πλέον στο θέμα της διαμόρφωσης ενός νέου πολιτικού και κοινωνικού συστήματος κοινωνικής συμβίωσης που θα υπηρετεί τον άνθρωπο και όχι τα χρήματα.

Κυρίως θα μπορούσαμε να πούμε πολλά για το πολιτικό σύστημα και για την παιδεία, που είναι το πρώτιστο ζήτημα.

Να επισημάνω, κλείνοντας, ότι μια τέτοια συζήτηση, όπως είναι και το πρώτο σκέλος της παρούσας έρευνας, χρειάζεται απαραιτήτως μια βαθιά ενδοσκόπηση, μια μελέτη πάνω στο γιατί φτάσαμε ως εδώ.

Αυτή την ενδοσκόπηση από τη μεριά της έρευνας και της πολιτικής επιστήμης την επιχείρησα το 2008, όταν έγραψα το βιβλίο μου Ταξίδι στη Σαμοθράκη, ένα πολιτικό ημερολόγιο, όπου προσπαθούσα ακριβώς να καταδείξω τόσο τις παθογένειες του πολιτικού μας συστήματος, όσο και τα πρόσωπα που ως σήμερα εξουσιάζουν την Ελλάδα σαν να είναι τσιφλίκι τους.

Μπορεί μια τέτοια ενδοσκόπηση να γίνει συλλογικά, μέσα από συζητήσεις, όπως διαμορφώθηκε και η παρούσα δημοσιογραφική - ποιοτική έρευνα.

Ακόμη, προβολές ταινιών και εκδηλώσεις, με ειλικρίνεια και διάθεση υπέρβασης, προκειμένου να ξεπεραστούν και οι δικές μας αντιφάσεις που αποτελούν εμπόδιο προς μια άλλη κοινωνία, όπου η δικαιοσύνη θα είναι το πρώτο της ζητούμενο.

Η δικαιοσύνη είναι η βάση της ισότητας και της κοινωνικής ειρήνης, αυτό είναι αναμφισβήτητο άλλωστε.-"

_____________

http://tvxs.gr/

Πανεργατικό μήνυμα αντίστασης στέλνουν σήμερα οι εργαζόμενοι όλης της χώρας

Ανοιχτή ΕΡΤ 4 μήνες

Ο δημόσιος ραδιοτηλεοπτικός φορέας στην Θεσσαλονίκη πιο ανοιχτός από ποτέ!