Γενική απεργία διαρκείας με οργάνωση από τα κάτω, πολιτική ανυπακοή, αποκέντρωση, ενεργειακή και διατροφική αυτονομία, δίκτυα ανταλλαγών και αλληλεγγύης, οργάνωση δομών εξουσίας του λαού σε λαϊκές συνελεύσεις χωριών/γειτονιάς

Τί πρέπει να κάνουμε; Aπαντά η πολιτική επιστήμονας Νέλλη Ψαρρού


"Τί πρέπει να κάνουμε; Γενική απεργία διαρκείας με οργάνωση από τα κάτω, πολιτική ανυπακοή, αποκέντρωση, ενεργειακή και διατροφική αυτονομία, δίκτυα ανταλλαγών και αλληλεγγύης, οργάνωση δομών εξουσίας του λαού σε λαϊκές συνελεύσεις χωριών/γειτονιάς..." Η πολιτική επιστήμονας Νέλλη Ψάρρού, απαντά στην έρευνα για την κρίση της Κρυσταλίας Πατούλη, με βάση το ερώτημα "Ποιές αιτίες μας έφεραν ως εδώ, και κυρίως τί πρέπει να κάνουμε;", που δημοσιεύεται στο tvxs.grαπό το 2010.

"... Η πιο άμεση απάντησή μου στο ερώτημα Τί πρέπει να κάνουμε;είναι εδώ και χρόνια, ως πίεση στην εξουσία, ίδια: Γενική Απεργία Διαρκείας.

Είναι γνωστό πως η δύναμη των εργαζομένων είναι ακριβώς η εργατική τους δύναμη, αυτή δηλαδή που παράγει πλούτο για την ολιγαρχία που κυβερνά.

Έχουμε δει, δεν χρειάζεται να το αποδείξουμε ξανά, πως η εξουσία φοβάται τις αντιδράσεις των εργαζομένων και γι’ αυτό προσπαθεί να τις μετριάσει με χίλιους δυο τρόπους.

Οι δυό βασικότεροι τρόποι που χρησιμοποιεί είναι η προπαγάνδα μέσω των ΜΜΕ, που με δημοσιεύματα μας προετοιμάζουν μερικούς μήνες πριν για τα επιδιωκόμενα μέτρα, και ο έλεγχος των συνδικάτων.

Για την προπαγάνδα, είναι γνωστό ότι οι μέτοχοι των ιδιωτικών καναλιών στην Ελλάδα είναι είτε μεγαλοεργολάβοι είτε εφοπλιστές: αμφότεροι φοροδιαφεύγουν, παρανομούν και κάνουν μπίζνες με τα λεφτά του κράτους και την προστασία των οργάνων του που προορίζονται για την… προστασία μας. Είναι κομμάτι της ίδιας της ολιγαρχίας που μας κυβερνά.

Ο έλεγχος των συνδικάτων, από την άλλη, είναι η μεγάλη επιτυχία της επί 20ετίας κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Η υπουργοποίηση συνδικαλιστών από το ΠΑΣΟΚ είναι απλώς το κερασάκι στην τούρτα αυτής της συνδιαλλαγής.

Όλοι γνωρίζουν ότι η απεργία έχει νόημα μόνο όταν αποτελεί ειλικρινές εκβιαστικό χαρτί προς την κυβέρνηση και τους εργοδότες. Αυτό σημαίνει πως, αν δεν ικανοποιηθούν τα αιτήματά μου, θα απεργήσω ξανά, και ξανά, μέχρι να νικήσω. Συνεπώς, οι μονοήμερες απεργίες που κηρύσσει η ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ είναι απλώς για τα μάτια του κόσμου.

Από την άλλη, αυτή τη στιγμή δεν πλήττονται μόνο κάποιοι κλάδοι εργαζομένων. Πλήττονται όλοι οι κλάδοι, αλλά και πέρα από αυτούς, πλήττονται όλες οι δομές πρόνοιας του κράτους, καθώς και η ίδια η ύπαρξη αυτής της χώρας αφού ξεπουλιούνται όλες οι παραγωγικές δυνάμεις της: γη και νερό.

Γι αυτό το λόγο, οποιαδήποτε απεργία γίνει πρέπει να είναι γενική, όλων των κλάδων των εργαζομένων, αλλά και των μαθητών, φοιτητών, των πάντων, αφού η υπεράσπιση του τόπου αυτού είναι ευθύνη όλων όσων κατοικούν σε αυτόν.

Εδώ και τρία χρόνια, από τις αρχές του 2010 μέχρι σήμερα, έχουν απεργήσει σχεδόν όλοι οι κλάδοι των εργαζομένων, συχνά με πολυήμερες απεργίες και όχι απλώς 24ωρες.

Ένας-ένας όμως όλοι αυτοί οδηγούνται στην ήττα ακριβώς επειδή μεμονωμένα ο καθένας δεν μπορεί να νικήσει τον συντονισμένο πόλεμο του κράτους, που χρησιμοποιεί την διάσπαση αυτή ως επιχείρημα, αλλά και επειδή πράγματι η απεργία του ενός μπορεί να είναι προβληματική για άλλον κλάδο που δουλεύει.

Μια απεργία στα ΜΜΜ, για παράδειγμα, δημιουργεί πρόβλημα σε όσους θέλουν να πάνε στη δουλειά τους. Η λύση σε αυτό είναι πραγματικά απλή: να μην υπάρχουν άλλοι εργαζόμενοι που θέλουν να πάνε στη δουλειά τους! Φυσικά, μια τέτοια απεργία πρέπει να είναι μαχητική, δηλαδή να είναι διατεθειμένη να συνεχίσει ανυποχώρητη μέχρι το τέλος, μέχρι τη νίκη, ή ακόμη και την οριστική ήττα: όλα ή τίποτα, χωρίς συμβιβασμούς.

Μάλιστα, μια τέτοια απεργία θα ήταν νικηφόρα, κατά τη γνώμη μου, ακόμη κι αν δεν ήταν γενική, φτάνει να ήταν διατεθειμένη να διεκδικήσει όσα της αναλογούν μέχρι τέλους.

Αυτό δεν έγινε στην περίπτωση του ΜΕΤΡΟ. Ακούγαμε τους εκπροσώπους των εργαζομένων να λένε «Έχουμε Χούντα, ο αγώνας αυτός είναι αγώνας όλων των εργαζομένων», και τελικά τι κάνανε; Μόλις η χούντα έδειξε το πρόσωπό της, όταν τους έστειλε τα χαρτιά της επιστράτευσης, πήγανε όλοι ήσυχα-ήσυχα στις δουλειές τους ξανά.

Όταν έλεγαν τα περί χούντας, τι ακριβώς νόμιζαν δηλαδή, ότι η χούντα θα τους πει, «Α, η επιστράτευση είναι αντισυνταγματική, δεν την κάνουμε»; Ο πρόεδρος των εργαζομένων, ο κ. Σταματόπουλος, μου είπε σε συνέντευξη που του ζήτησα ότι νίκησαν οι εργαζόμενοι! Μου θύμισε τους πολιτικούς που, μετά από κάθε εκλογές, είναι όλοι νικητές!

Η αλήθεια είναι ότι πράγματι αυτός ο αγώνας ήταν αγώνας όλων των εργαζομένων, και αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι η ήττα τους έγινε ήττα όλων των εργαζομένων: όλοι ξέραμε πλέον ότι η απεργία της ΠΝΟ θα έληγε με επιστράτευση, στην οποία θα πειθαρχούσαν και αυτοί.

Η κυβέρνηση κατάφερε ένα καίριο πλήγμα, με μεγάλες συνέπειες από δω και πέρα, και οι εργαζόμενοι του ΜΕΤΡΟ έχουν μεγάλη ευθύνη.

«Θα μας απέλυαν» είπε ο κ. Σταματόπουλος όταν τον ρώτησα γιατί πήγαν να δουλέψουν. «Θα μπορούσαν να σας απολύσουν όλους, αν συνεχίζατε όλοι την απεργία», τον ρώτησα, αλλά απάντηση δεν πήρα. Μόνο τα έριξε στην ΓΣΕΕ που δεν τους στήριξε. Από τη μία βρίζουμε –πολύ σωστά- τη ΓΣΕΕ και μετά ρίχνουμε τις ευθύνες μας πάνω της επειδή έκανε το αναμενόμενο, να μην μας στηρίξει; Αστειότητες.

Η απάντηση είναι φυσικά ότι δεν θα μπορούσαν να τους απολύσουν όλους, αυτό το ξέρουμε. Μόνο οι συνδικαλιστικές ηγεσίες κάνουν ότι δεν το ξέρουν. Μα, ακόμα και την απόλυσή σου πρέπει να ρισκάρεις σε μια τέτοια ιστορική συγκυρία. Αυτό που διακυβεύεται δεν είναι η δουλίτσα σου, κύριε, αλλά η ίδια η ύπαρξή σου, η αξιοπρέπειά σου, η ελευθερία σου, η δική σου και των παιδιών που έρχονται να ζήσουν. Αυτά βάλλονται σήμερα.

Αν λοιπόν πηγαίναμε σε μια γενική απεργία διαρκείας σήμερα, αυτή δεν θα έπρεπε να καθορίζεται από τη συνδικαλιστική ηγεσία κανενός κλάδου, καθώς είναι βέβαιο ότι σε κάποια στιγμή αυτοί θα υποχωρήσουν.

Άλλωστε, οι εκπρόσωποι είναι και λίγοι, μπορεί η ηγεσία του κράτους να τους προσεγγίσει, να τους λαδώσει, ακόμη και να τους απειλήσει. Αυτό όμως δεν μπορεί να το κάνει σε όλους τους εργαζόμενους.

Συνεπώς, η μόνη τέτοια απεργία που θα είχε νόημα θα ήταν μια απεργία που την όποια απόφασή της θα την έπαιρναν οι εργαζόμενοι με συνελεύσεις σε επίπεδο βάσης. Η κυβέρνηση το ξέρει αυτό, και γι’ αυτό οι δυνάμεις καταστολής της χτυπούν εδώ και δύο χρόνια τα σωματεία βάσης στις πορείες, για παράδειγμα.

Εδώ φυσικά θα πρέπει να προσθέσουμε και το ζήτημα της πολιτικής ανυπακοής, στην οποία μπορούν να συμμετάσχουν αποτελεσματικά όλοι, και οι μη εργαζόμενοι: συνταξιούχοι, φοιτητές, άνεργοι.

Πολιτική ανυπακοή σημαίνει ότι αντιστέκεσαι ενεργητικά, ότι δρας με βάση αυτό που πιστεύεις, ότι εφαρμόζεις το δίκαιο, όχι τον νόμο απαραιτήτως αλλά το δίκαιο – αν και οι νόμοι μας είναι θετικοί σε μεγάλο βαθμό, απλώς δεν τους εφαρμόζουν όσοι είναι στην εξουσία, αλλά τους επιβάλουν σε μας για να μην μπορούμε να αντιδράσουμε.

Παραδείγματα πολιτικής ανυπακοής υπάρχουν πολλά: δεν πληρώνεις εισιτήριο με 40% αύξηση, δεν πληρώνεις χαράτσι, δεν ζητάς ρουσφέτι, κλπ. Φυσικά, για να έχει αποτέλεσμα πρέπει να είναι μαζική. Θέλει ανθρώπους που να εννοούν αυτό που λένε και να μην πηγαίνουν σαν υποταγμένα προβατάκια πίσω από τις εντολές μιας εξουσίας που αναγνωρίζουν εν τούτοις ως αυθαίρετη.

Για το αν μια τέτοια στάση είναι αποτελεσματική θα σας πω μόνο ένα παράδειγμα:

Στο Μετρό, πριν από ενάμιση χρόνο, μπήκε ελεγκτής. Εγώ και άλλοι πέντε δεν είχαμε εισιτήρια. Οι πέντε άρχισαν τις δικαιολογίες.

Εγώ είπα στους ελεγκτές ότι δεν πληρώνω εισιτήριο με 40% αύξηση ενώ οι μισθοί μειώνονται και η ανεργία αυξάνεται, ότι αρνούμαι να το πληρώσω καθώς και ότι αρνήθηκα να πάρω από άλλον επιβάτη στην είσοδο του Μετρό το δικό του εισιτήριο διότι σκοπός μου δεν ήταν να ξεφύγω από τυχόν έλεγχο αλλά να δηλώσω την αντίθεσή μου.

Όταν μου είπαν ότι απλώς κάνουν τη δουλειά τους, τους επέπληξα έντονα για το ότι την κάνουν, για το ότι δεν απεργούν, και για πολλά άλλα. Το κεφάλι τους ήταν σκυμμένο, εκτός από έναν που ζήτησε να τους ακολουθήσω στο σταθμό όπου είναι και οι αστυνομικές αρχές για να πάρουν τα στοιχεία μου – που αρνούμουν να τους δώσω.

Με χαρά τους είπα «Πολύ ευχαρίστως, άλλωστε από καιρό περιμένω να γίνει κάτι τέτοιο για να φτάσει μια τέτοια υπόθεση στα δικαστήρια». Αμέσως με άφησαν ήσυχη και έφυγαν περίλυποι.

Εγώ αντιθέτως ήμουν χαρούμενη, με ψηλά το κεφάλι. Πρόστιμο φυσικά δεν μου επέβαλαν, σε αντίθεση με τους άλλους πέντε. Αλήθεια, τι θα γινόταν αν το μισό τρένο αρνούνταν να πληρώσει, χωρίς φτηνές δικαιολογίες; Φυσικά, τόσην ώρα μιλάμε για μια αντίδραση απέναντι στην εξουσία, και μια διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας. Όμως, αυτή η ιστορία θα συνεχίζεται για πάντα.

Η εξουσία έχει την εγγενή τάση να διαφθείρει και να επιθυμεί τη διαιώνισή της. Συνεπώς, οφείλουμε να έχουμε στο μυαλό τους τρόπους κατάργησής της, ή έστω σημαντικού μετριασμού της ισχύος της. Άρα, ο στόχος δεν μπορεί να είναι άλλος από την μεταβίβαση των εξουσιών στους πολίτες.

Θεωρεί κανείς απαίδευτους τους πολίτες; Πλείστα παραδείγματα δείχνουν πως όταν κάποιος αποφασίζει και ξέρει ότι θα φέρει και την ευθύνη υλοποίησης των αποφάσεων είναι διπλά μετρημένος και υπεύθυνος. Μα, κι αν το θεωρήσουμε αυτό σωστό, πόσο χειρότερα απ’ ότι σήμερα οι… ιθύνοντες θα μπορούσαν οι πολίτες να έκαναν τα πράγματα;

Συνεπώς, στο ερώτημα Τι πρέπει να κάνουμε; θα πρόσθετα προτάγματα που έχουν να κάνουν με την κατεύθυνση που πρέπει εμείς, θετικά, να δώσουμε στις πολιτικές επιλογές και που μπορούμε να υλοποιήσουμε εμείς, σήμερα.

Εδώ θα επικαλεστώ τη μεγάλη μας απώλεια, τον Χρόνη Μίσσιο, που έλεγε «να ξαναεποικήσουμε τη γη». Αυτό θα είναι το πρώτο πρόταγμα.

Διότι, είναι ένα πρόταγμα που απαντά στις βασικές προτάσεις που θα έβαζα για ελευθερία και ανεξαρτησία. Αυτές είναι η αυτοοργάνωση, η αυτάρκεια και η ανεξαρτησία. Συνεπώς, χρειάζεται αυτοδιοίκηση, διατροφική αυτάρκεια και ενεργειακή αυτάρκεια.

Για να επιτευχθούν και τα τρία αυτά απαιτούνται απαραιτήτως μικρές κοινωνικές μονάδες, δηλαδή κοινότητες και χωριά σε πλήρη ανάπτυξη, και πόλεις που δεν θα ξεπερνούν τους 250.000 κατοίκους.

Χρειάζεται δηλαδή οι άνθρωποι να μπορούν να γνωρίζονται μεταξύ τους, ή έστω να μπορούν να γνωρίζουν άμεσα τι συμβαίνει στην πόλη τους (έτσι σπάει και η δυνατότητα προπαγάνδας και παραπληροφόρησης), και να παράγουν ό,τι καταναλώνουν σε επίπεδο κοινότητας, είτε διατροφικά είτε ενεργειακά.

Φυσικά, επιβάλλεται να μειώσουμε όλοι τις ενεργειακές μας συνήθειες και ανάγκες σε καθημερινό επίπεδο. Αυτό μόνο όντας σε άμεση επαφή και καθημερινότητα με τη φύση μπορεί να γίνει.

Δεν λέμε να πάμε πίσω. Λέμε να χαλαρώσουμε και να απολαύσουμε ότι δημιουργήσαμε, να χρησιμοποιήσουμε την τεχνολογία για να διευκολύνουμε την απλοποίηση της ζωής μας. Θελήσαμε πολλά και ξεχάσαμε τα βασικά. Πρέπει λίγο να επανορίσουμε τις ζωές μας, να αναπροσδιορίσουμε αυτά που είναι σημαντικά για μας. Με βασικό άξονα τον σεβασμό στη φύση και τον άνθρωπο, που είναι φυσικά κομμάτι της.

Όμως, το να ξανά εποικήσουμε τη γη, εκτός από θετικό αξιακό πρόταγμα, είναι ταυτόχρονα και ένα μέσο αντίστασης.

Όπως θα έχετε διαπιστώσει, στόχος της Τρόικας αυτή τη στιγμή είναι η γη μας, παρθένα αδέσμευτη γη σε παραλίες και βουνά όπου στοχεύει, λέει, να κάνει παραθεριστικές τουριστικές κατοικίες και να στήσει τεράστιες ανεμογεννήτριες. Πίσω απ’ όλα αυτά βέβαια είναι ο έλεγχος της διατροφής, γι’ αυτό θέλουν τη γη και το νερό.

Τώρα λοιπόν ορμούν να τα αρπάξουν όλα αυτά, ορμούν πραγματικά, με την αστυνομία για συνοδεία μπαίνουν οι επενδυτές στα βουνά και μετά οι αντιδρώντες κάτοικοι στέλνονται στα δικαστήρια για «διατάραξη κοινής ειρήνης» και «αντίσταση κατά της αρχής».

Το θέμα είναι πως οι αντιδρώντες κάτοικοι είναι λίγοι διότι το σχέδιο ήταν μελετημένο: πρώτα ερήμωσαν τα χωριά και η ύπαιθρος από τους ανθρώπους που τα είχαν ως ζωτικό τους χώρο, πρώτα τους στρίμωξαν όλους στις πόλεις και τους έκαναν εξαρτημένους από τις πολυεθνικές, και μόλις το ολοκλήρωσαν αυτό τότε έκαναν την επίθεση στην ερημωμένη πλέον επαρχία. Πρέπει λοιπόν να γυρίσουμε στην ερημωμένη Ελλάδα, και για να υλοποιήσουμε τα προτάγματα που σας ανέφερα παραπάνω που θα μας οδηγήσουν σε μια καλύτερη κοινωνική οργάνωση, και για να αντισταθούμε στην τελευταία αυτή φάση οριστικής εξόντωσής μας.

Στο Τι πρέπει να κάνουμε; υπάρχει και η απάντηση που αφορά τον τρόπο για την επίτευξη όποιου στόχου και να θέσουμε. Εδώ η απάντηση είναι τέτοια που απαιτεί την υπέρβαση. Πρέπει να ξεπεράσουμε τον φόβο, τη μικρότητα, τις φτηνές δικαιολογίες για τις λαμογιές και τα αλισβερίσια του τύπου «Αν δεν το κάνω εγώ θα το κάνει ο άλλος».

Πρέπει να έχουμε αυτοπεποίθηση, να πιστεύουμε πως θα τα καταφέρουμε, να παλεύουμε γι’ αυτά που πιστεύουμε και, αν τα έχουμε ξεχάσει, να θυμηθούμε αυτά που ονειρευόμασταν μικροί.

Να ζούμε τη ζωή σαν να είμαστε ερωτευμένοι μαζί της, σαν να μην υπάρχει αύριο αν και πάντα να φροντίζουμε για το αύριο, να μην μας τρομάζει κανένα κόστος, καμία συνέπεια μπροστά στον αγώνα για ελευθερία και αξιοπρέπεια.

Να συνειδητοποιήσουμε ότι μόνο έτσι, σίγουροι για τον εαυτό μας και συνασπιζόμενοι με άλλους, θα κατακτήσουμε την ίδια την ανθρωπιά μας. Διότι η ανθρωπιά κατακτάται σε άμεση επαφή και επικοινωνία με τους άλλους ανθρώπους γύρω μας.

Να θέλουμε την ελευθερία του άλλου, να τη δεχόμαστε ακόμη κι αν δεν συμφωνεί με τα δικά μας πιστεύω, φτάνει αυτή η ελευθερία να μην παραβιάζει τα όρια επίτευξης της δικής μας ελευθερίας.

Θέλει αρετή και τόλμη. Αυτή είναι η απάντηση στον τρόπο, και δεν είναι καν δική μου απάντηση.

Η επανάσταση δεν είναι μια στιγμιαία πράξη ανατροπής, μια εξέγερση, μια σύγκρουση. Είναι και αυτά, τα περιλαμβάνει, αλλά η επανάσταση είναι μια καθημερινή στάση ζωής, μια αναμέτρηση με τον εαυτό μας, είναι η θέση που παίρνουμε στο ατέρμονο παιχνίδι εξουσίας και επικοινωνίας, είναι μια στάση που έχει κόστος και αυτό πληρώνεται καθημερινά.

Δεν υπάρχει επανάσταση χωρίς κόστος, οι εύκολες λύσεις κρύβουν παγίδες. Όταν όμως πληρώνεις το κόστος που σου αναλογεί, στα σίγουρα θα έρθει και η επιβράβευση. Η επανάσταση είναι μια απλή διαδικασία που συμπυκνώνεται στο να κάνεις πράξη αυτά που πιστεύεις. Κάθε μέρα.

Ανέφερα ήδη τι πιστεύω ότι πρέπει να κάνουμε γενικά, ως άξονα ζωής. Ας ξαναγυρίσουμε όμως στο πιο άμεσο, που είναι η αναμέτρησή μας με την εξουσία, με μια αυταρχική εξουσία που δεν σέβεται πια ούτε τους κανόνες της. Καταρχάς να μην σεβαστούμε ούτε εμείς τους κανόνες της. Αυτή η ιστορία με τη νομιμότητα είναι μια παρωδία που πρέπει να σταματήσει.

Οι νόμοι που ισχύουν μόνο για τους πολίτες και παραβιάζονται με αναίσχυντη ευκολία από τους θεσμοφύλακες είναι μια φυλακή κάθε ελεύθερης πράξης που στοχεύει στην ανατροπή όσων μας οδήγησαν μέχρι εδώ.

Και μέχρι εδώ μας οδήγησαν, σε επίπεδο προσώπων αλλά και θεσμών, αυτοί που τώρα μας επιβάλουν την δήθεν έξοδο. Μια έξοδο που δεν είναι άλλη από την ολοκλήρωση του επί χρόνια φαύλου σχεδίου πλουτισμού τους σε βάρος της ζωής και της ελευθερίας μας.

Οι πολίτες προσφεύγουν ακόμη στο Συμβούλιο της Επικρατείας για να βρουν το δίκιο τους ενώ ήδη οι δικαστικές αρχές βγάζουν αποφάσεις που ξεπερνούν και το ίδιο το γράμμα του νόμου στο όνομα της κρίσης! Αυτό πρέπει να τελειώσει. Αυτό έχει τελειώσει στη συνείδησή μας.

Βέβαια το σύστημα χρησιμοποιεί τη βία, το καταφύγιο των δειλών και των άδικων. Δεν επικροτώ την αντι-βία για έναν και μόνο λόγο: είναι αναποτελεσματική. Αφενός, δεν εμπιστεύομαι στην οικοδόμηση της νέας κοινωνίας μέσα που έχουν θεμελιώσει την παλιά. Αφετέρου, και κυριότερο, η βία είναι το προνομιακό πεδίο του κράτους.

Το κράτος έχει συγκεντρώσει ολόκληρους στρατούς για να τους χρησιμοποιήσει εναντίον των πολιτών του· είναι τουλάχιστον αφελές να νομίζει κανείς ότι μπορεί να νικήσει σε αυτό το επίπεδο.

Γι’ αυτό προκρίνω την Γενική Απεργία Διαρκείας. Είναι μια λύση σχετικά ειρηνική και σίγουρα αποτελεσματική. Και λέω σχετικά ειρηνική διότι, αναπόφευκτα, η κυβέρνηση θα χτυπήσει τους απεργούς ή θα στήσει προβοκάτσιες.

Εκεί μπορεί να εξασκήσει κανείς το αυτονόητο δικαίωμά του στην άμυνα. Και η άμυνα είναι πάντα νόμιμη, είτε ασκείται στα πλαίσια της νομιμότητας που ορίζει μια παράνομη και αυθαίρετη διακυβέρνηση είτε όχι.

Ας μην ξεχνάμε ότι η αστική αντίληψη περί σύστασης του Κράτους, όπως συμπυκνώνεται στις θεωρίες του κοινωνικού συμβολαίου, επικεντρώνεται στην ασφάλεια της ζωής των ανθρώπων.

Αν στο κράτος εναποτέθηκε αυτό το ύψιστο καθήκον επειδή θεωρήθηκε ότι έτσι θα το υπηρετήσει πιο εύκολα, είναι προφανές ότι η άμυνα είναι πρώτιστο καθήκον των ίδιων των ανθρώπων. Ειδικά όταν έχουν απέναντί τους κρατικούς μηχανισμούς που όφειλαν να τους προστατεύουν.

Επειδή λοιπόν έχουμε βάλει το λύκο να φυλάει τα πρόβατα, η γενική απεργία διαρκείας οφείλει να έχει αιτήματα που θα διασφαλίσουν την απαλλαγή από τους λύκους.

Μέχρι να έρθει η επόμενη αγέλη, η ίδια η κοινωνία οφείλει να διασφαλίσει τον τρόπο άμυνάς της απέναντί τους, δηλαδή τη μορφή που θέλει να δώσει στην Πολιτεία της, στην οργανωμένη κοινωνική συνύπαρξη.

Θεωρώ δηλαδή ότι μια γενική απεργία διαρκείας θα έπρεπε να συνδυαστεί με την αυτοοργανωμένη αποκέντρωση και την κατάληψη από τους πολίτες δημόσιων γαιών που θα τις καλλιεργούν συνεταιριστικά για να παράγουν τα απαραίτητα για την κοινότητα.

Θα έπρεπε επίσης να συνδυαστεί με την κατάληψη όλων των χώρων εργασίας, εργοστασίων, υπηρεσιών, και τη λειτουργία τους από τους ίδιους με τους κανόνες που θα θεσπίσουν οι ίδιοι.

Μα, γιατί νομίζετε ότι η κυβέρνηση έθεσε ως προτεραιότητά της τον πόλεμο ενάντια στις καταλήψεις; Γνωρίζει, φυσικά, ότι οι καταλήψεις γενικά είναι μέσα του αγώνα των εργαζομένων.

Είδαμε με τη συμβολική κατάληψη για την ανάρτηση πανό από τη νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ πως τη χτύπησε η κυβέρνηση δικαιολογώντας την καταστολή ως «χτύπημα στην ανομία των καταλήψεων».

Ο στόχος δεν ήταν η αξιοποίηση των κτηρίων, αλλά η έναρξη ενός γενικευμένου ιδεολογικού πολέμου.

Τα άμεσα αιτήματα μιας γενικής απεργίας οφείλουν να είναι γενικά και πολιτικά, και φυσικά πρέπει να διαμορφωθούν από τους ίδιους τους πολίτες, εργαζόμενους και μη. Σε αυτά εγώ θα πρότεινα τα παρακάτω:

Παραίτηση της κυβέρνησης. Για την μεταβατική περίοδο μέχρι τη μετάβαση στην αυτοοργάνωση των κοινωνιών, εκλογές με απαγόρευση συμμετοχής σε αυτές ανθρώπων που έχουν συμμετάσχει ξανά σε οποιαδήποτε θέση εξουσίας. Δέσμευση στις αποφάσεις μιας νέας Συνταγματικής συνθήκης που θα έρθει από τους πολίτες.

‘Αρνηση αποπληρωμής του χρέους μέχρι να ολοκληρωθεί λογιστικός έλεγχος που θα αποφανθεί για το ποιο μέρος του χρέους δεν είναι παράνομο και απεχθές.

Άρνηση αποδοχής οποιουδήποτε νέου δανείου. Αν μας έλεγαν ότι χρειαζόμαστε τα δάνεια για να μην υποφέρουμε, ας ζοριστούμε μερικά χρόνια ακόμη με ορατή προοπτική εξόδου από αυτόν τον φαύλο κύκλο. Άλλωστε, όλα τα δάνεια πηγαίνουν κατευθείαν στις τράπεζες…

Να φύγουν τώρα οι τεχνοκράτες της Τρόικας από κάθε δημόσια υπηρεσία.

Σεβασμό στις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, κατάργηση των χαρατσιών, καμία κατάσχεση περιουσίας για χρέη για δύο χρόνια, και φυσικά καμία κατάσχεση πρώτης κατοικίας γενικά.

Απόλυτη προτεραιότητα στο φυσικό περιβάλλον: απαγόρευση γεωτρήσεων, έργων σε δασικές περιοχές, εξορύξεων χρυσού, εγκαταστάσεων ΑΠΕ, ξενοδοχειακών μονάδων κλπ. Γενικά, απαγόρευση κάθε οικοδόμησης για τουλάχιστον 2 χρόνια.

Απαγόρευση των χημικών σε όλη τη χώρα. Αυτό να περιλαμβάνει τόσο τα χημικά της καταστολής της αστυνομίας, όσο και τα χημικά που ρίχνονται στα νερά και στα χώματα και μολύνουν τις καλλιέργειες δήθεν για καλύτερη γεωργική παραγωγή.

Πάγωμα όλων των αποκρατικοποιήσεων και αδειών για μεγάλες επενδύσεις.

Διάλυση όλων των σωμάτων της αστυνομίας που δημιουργήθηκαν από το 2009 καθώς είχαν σκοπό την καταστολή των πολιτών. Απόλυση όλων των αστυνομικών που προσλήφθηκαν μετά το 2009. Κανείς αστυνομικός δεν θα μπορεί να φέρει όπλο αν δεν έχει προϋπηρεσία τουλάχιστον 10 χρόνων.

Άμεση άρση της ασυλίας των βουλευτών, παραπομπή των υπεύθυνων για τη χρεοκοπία της χώρας στη δικαιοσύνη, έλεγχος στις περιουσίες των πολιτικών, έλεγχος στα μεγάλα καρτέλ.

Δημόσια ενημέρωση με δημοσιογράφους και διευθυντές προγράμματος στην ΕΡΤ που θα προταθούν μέσα από τις συνελεύσεις.

Πέρα από τα άμεσα αυτά αιτήματα που θα έβαζε μια γενική πολιτική απεργία διαρκείας, τα αμέσως επόμενα που θα έθετα ως προτεραιότητα της κοινωνίας που θα είχε ήδη πετύχει στην γενική απεργία της προκειμένου να οικοδομήσει μια ορθολογικότερη και ανθρωπινότερη συνύπαρξη είναι τα εξής.

Απαγόρευση οικονομικής δραστηριότητας σε κάθε παράκτια εταιρεία (off shore) και γενικά σε κάθε επενδυτικό σχήμα του οποίου οι μέτοχοι και ιδιοκτήτες είναι ανώνυμοι.

Κατάργηση του Καλλικράτη: οι αυτοδιοικητικές αποφάσεις να παίρνονται σε επίπεδο δήμου, όπου ο δήμος να ταυτίζεται με κάθε κοινοτική συνύπαρξη 500 ατόμων και άνω – με την εξαίρεση ιδιαίτερα απομονωμένων μικρών χωριών καθώς και νησιών. Σε επίπεδο δήμου θα πρέπει να ξεκινήσει άλλωστε και η διαμόρφωση προτάσεων μιας νέας διοίκησης που θα στηρίζεται στις λαϊκές συνελεύσεις και την αποστολή εκπροσώπων, και όχι αντιπροσώπων, σε περιφερειακό επίπεδο, κι από κει σε κεντρικό. Νέο Σύνταγμα που θα προταθεί από αυτές ακριβώς τις συνελεύσεις.

Οικοδόμηση σε όλη τη χώρα μόνο με κατασκευές κομπ που δεν μπορούν άλλωστε να υπερβούν τους δύο ορόφους. Όχι άλλο μπετόν πάνω στη γη μας.

Απαγόρευση των γενετικά μεταλλαγμένων. Περιορισμός των εισαγωγών κρέατος, έλεγχος των ζωοτροφών.

Ανάπτυξη του τουρισμού μέσω ήπιων μορφών ανάδειξης του φυσικού πλούτου της χώρας και εναλλακτικών δραστηριοτήτων (αναρρίχηση, ιστιοπλοΐα, πεζοπορία, κλπ).

Απαγόρευση των μηχανότρατων, ενίσχυση των ψαράδων, προστασία της θάλασσας και μέριμνα για την αναζωογόνηση του θαλάσσιου πληθυσμού μέσω της δημιουργίας ζωνών καθολικής απαγόρευσης ψαρέματος εκ περιτροπής για μεγάλα χρονικά διαστήματα του έτους (μέθοδος που ξεκουράζει μια περιοχή από την υπεραλίευση και αφήνει ξανά τον γόνο να αναπτυχθεί).

Άμεσο κλείσιμο κάθε εταιρείας και εργοστασίου, δημόσιου ή ιδιωτικού, που ρυπαίνει τους φυσικούς πόρους.

Περιορισμός της ατομικής ιδιοκτησίας με βάση τις ανάγκες ευημερίας και δραστηριοποίησης του κάθε ανθρώπου.

Σαφή όρια στο ανώτατο εισόδημα με συγκεκριμένη σχέση ως προ το κατώτατο εισόδημα. Παράδειγμα, σε μια επιχείρηση ο ανώτατος μισθός να μην μπορεί να είναι 5πλάσιος του κατώτατου. Αν υπάρχει παραγωγικός πλούτος, να μοιράζεται αντί να συσσωρεύεται.

Περιορισμός του χρόνου εργασίας με αύξηση της δημιουργικότητας και, ως εκ τούτου, της παραγωγικότητας. Μια εργάσιμη μέρα να είναι αφιερωμένη στην αυτοδιαχείριση της επιχείρησης ή της κοινότητας.

Αυτά και άλλα πολλά θα μπορούσαμε να πούμε αν περάσουμε πλέον στο θέμα της διαμόρφωσης ενός νέου πολιτικού και κοινωνικού συστήματος κοινωνικής συμβίωσης που θα υπηρετεί τον άνθρωπο και όχι τα χρήματα.

Κυρίως θα μπορούσαμε να πούμε πολλά για το πολιτικό σύστημα και για την παιδεία, που είναι το πρώτιστο ζήτημα.

Να επισημάνω, κλείνοντας, ότι μια τέτοια συζήτηση, όπως είναι και το πρώτο σκέλος της παρούσας έρευνας, χρειάζεται απαραιτήτως μια βαθιά ενδοσκόπηση, μια μελέτη πάνω στο γιατί φτάσαμε ως εδώ.

Αυτή την ενδοσκόπηση από τη μεριά της έρευνας και της πολιτικής επιστήμης την επιχείρησα το 2008, όταν έγραψα το βιβλίο μου Ταξίδι στη Σαμοθράκη, ένα πολιτικό ημερολόγιο, όπου προσπαθούσα ακριβώς να καταδείξω τόσο τις παθογένειες του πολιτικού μας συστήματος, όσο και τα πρόσωπα που ως σήμερα εξουσιάζουν την Ελλάδα σαν να είναι τσιφλίκι τους.

Μπορεί μια τέτοια ενδοσκόπηση να γίνει συλλογικά, μέσα από συζητήσεις, όπως διαμορφώθηκε και η παρούσα δημοσιογραφική - ποιοτική έρευνα.

Ακόμη, προβολές ταινιών και εκδηλώσεις, με ειλικρίνεια και διάθεση υπέρβασης, προκειμένου να ξεπεραστούν και οι δικές μας αντιφάσεις που αποτελούν εμπόδιο προς μια άλλη κοινωνία, όπου η δικαιοσύνη θα είναι το πρώτο της ζητούμενο.

Η δικαιοσύνη είναι η βάση της ισότητας και της κοινωνικής ειρήνης, αυτό είναι αναμφισβήτητο άλλωστε.-"

_____________

http://tvxs.gr/